Ostatnim terminem stosowanym przez Pawła na określenie „darów duchowych” jest greckie słowo dorea.

Słowo dorea oznacza „dar”, „łaskę”. Termin ten pojawia się jedynie w Liście do Efezjan. Pisząc „jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich” (Ef 4,5-6), Paweł stwierdza, że „każdemu z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego” (Ef 4,7). Apostoł opisuje różne rodzaje posługi, do jakich Bóg powołał chrześcijan po to, by Kościół rósł w siłę i mógł służyć światu. Biorąc pod uwagę to, że Duch jest niezbędny dla jedności Kościoła (Ef 4,3-4), i mając na względzie iż „On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami” (Ef 4,11), Paweł uczy, iż każdy otrzymuje „dary Ducha” związane z pełnieniem przez niego określonej posługi. Ludzie pełniący różnego rodzaju posługi są według Pawła obdarzani Duchem dla budowania wspólnego dobra całej chrześcijańskiej społeczności.

„Dary Ducha” o których Paweł pisze można podzielić na trzy następujące grupy: znaki, pod jakimi Duch objawia się we wspólnocie wiernych; czynności wykonywane na rzecz innych oraz dary łączące się z określonymi rodzajami posług.