To wszystko stanowi jednak zaledwie wstęp do dalszych rozważań. W dalszej części utworu głos zabiera sam gospodarz:

„Teraz więc, mieszkańcy Jeruzalem i mężowie Judy,

rozsądźcie proszę pomiędzy Mną a winnicą moją!

Co jeszcze miałem uczynić mojej winnicy,

a nie uczyniłem jej?

Czemu, gdy spodziewałem się, że wyda winogrona,

ona wydała cierpkie jagody?” (Iz 5,3-4).

Właściciel zwraca się do audytorium złożonego z posiadaczy większych czy mniejszych winnic, aby wskazali ewentualne uchybienia czy zaniedbania po stronie gospodarza.

Nie czekając na wynik refleksji, do której zachęca poprzez postawione pytania, właściciel zapowiada porzucenie swego dziedzictwa i przyzwolenie na jego zniszczenie:

„Więc dobrze! Pokażę wam, co uczynię mojej winnicy:

rozbiorę jej żywopłot, by ją rozgrabiono;

rozwalę jej ogrodzenie, by ją stratowano;

zamienię ją w pustynię;

nie będzie już przycinana ni plewiona,

tak iż wzejdą osty i ciernie;

chmurom rozkażę,

aby nie spuszczały na nią deszczu!” (Iz 5,5-6).