Winnica Pańska
Starotestamentowe figury Kościoła.
To wszystko stanowi jednak zaledwie wstęp do dalszych rozważań. W dalszej części utworu głos zabiera sam gospodarz:
„Teraz więc, mieszkańcy Jeruzalem i mężowie Judy,
rozsądźcie proszę pomiędzy Mną a winnicą moją!
Co jeszcze miałem uczynić mojej winnicy,
a nie uczyniłem jej?
Czemu, gdy spodziewałem się, że wyda winogrona,
ona wydała cierpkie jagody?” (Iz 5,3-4).
Właściciel zwraca się do audytorium złożonego z posiadaczy większych czy mniejszych winnic, aby wskazali ewentualne uchybienia czy zaniedbania po stronie gospodarza.
Nie czekając na wynik refleksji, do której zachęca poprzez postawione pytania, właściciel zapowiada porzucenie swego dziedzictwa i przyzwolenie na jego zniszczenie:
„Więc dobrze! Pokażę wam, co uczynię mojej winnicy:
rozbiorę jej żywopłot, by ją rozgrabiono;
rozwalę jej ogrodzenie, by ją stratowano;
zamienię ją w pustynię;
nie będzie już przycinana ni plewiona,
tak iż wzejdą osty i ciernie;
chmurom rozkażę,
aby nie spuszczały na nią deszczu!” (Iz 5,5-6).
