Po odprawieniu uzdrowionego Jezus dokonuje kolejnego cudu, a właściwie dwóch cudów. Uzdrawia bowiem paralityka i duchowo i fizycznie. Dokonuje się to ponownie w Kafarnaum.

Jezus, co wielokrotnie będzie podkreślał św. Marek, jest Synem Bożym. Jezus zatem tym, którego słowo ma moc (Mk 1,22). Jest Tym, który ma władzę wypędzania złych duchów (Mk 1,23-28) i leczenia wszelkich chorób i słabości (Mk 1,34). Sam Jezus wskazuje zaś, że jest Tym, który wyszedł od Ojca z misją głoszenia Dobrej Nowiny (Mk 1,38). Pierwszy rozdział Markowej Ewangelii kończy się opowiadaniem o uzdrowieniu trędowatego, w którym jeszcze szczególniej Jezus jawi się jako Ten, który jest prawdziwym Bogiem.

Jezus powraca do Kafarnaum. Marek pisząc, iż Jezus był w domu, zapewne w ten sposób wskazuje na dom Piotra, gdzie Jezus dokonał cudu uzdrowienia teściowej Szymona (Mk 1,29-31) i przed drzwiami którego zbierały się tłumy (Mk 1,33). Dom jest miejscem użyczającym gościnności dla wszystkich. Dom, który daje schronienie możemy zinterpretować tutaj również jako obraz Kościoła, w którego centrum jest Chrystus, który „głosi Słowo”.

Sam cud dokonany przez Jezusa rozpoczyna się od informacji o licznych tłumach, które gromadzą się przed domem, w którym był Jezus. Pisząc o gromadzących się tłumach ewangelista używa greckiego słowa synagō, od którego pochodzi „synagoga”, czyli miejsce zebrań ludu na słuchanie słowa Bożego. Teraz jednak dom Piotra staje się nową synagogą, coraz bardziej wypełnioną i otwartą tak że brakuje miejsca nawet przed drzwiami. Jezus w tym domu „głosił im naukę”. Kiedy zaś my słuchamy Słowa, słuchamy Jego samego. Przepowiadanie jest głosem, ale Słowem jest On sam. Głos odbieramy uchem, Słowo zaś sercem.