Dlaczego autor czwartej Ewangelii przypisuje wierze tak wielkie znaczenie?

Wiara w Jezusa Chrystusa ma według czwartego Ewangelisty wymiar eschatyczny, czyli związany z ostatecznym przeznaczeniem człowieka, nie tylko w tym znaczeniu, że ukierunkowuje na światło i życie wieczne, lecz także z tego względu, że wierzący otrzymuje rzeczywiście te dary wraz z Bożym synostwem. Dzięki wierze człowiek zrywa z tym, co go łączy z ciemnością, kłamstwem, grzechem. Wiara daje uczestnictwo w Bogu (J 6,40); prowadzi do życia (J 20,31). Dzięki niej człowiek „przechodzi ze śmierci do życia” (J 5,25) i już obecnie wchodzi w posiadanie dóbr czasów ostatecznych. Dzięki niej człowiek określa swoje przeznaczenie, opowiada się po stronie światłości lub ciemności, życia lub śmierci: „Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto zaś nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz grozi mu gniew Boży” (J 3,36). Wierzącym przyobiecane są „strumienie wody żywej” (J 7,38), które wypłynęły z „wnętrza” Chrystusa w godzinie Jego uwielbienia.

Temat wiary występuje bardzo często w Ewangelii św. Jana. Jawi się w tym dziele od samego początku. Ale zwróćmy uwagę na coś, co zostało uwypuklone w ostatniej części tej Ewangelii.

Zobaczywszy odsunięty od grobu kamień, Maria Magdalena przybiegła do Piotra oraz „do drugiego ucznia, którego Jezus kochał” (J 20,2). Powiedziała, że ciało Jezusa zostało zabrane z grobu i nie wiadomo, gdzie je położono. Z jej zachowania i z wypowiedzi, którą skierowała do Piotra i drugiego ucznia, nie wynika, iż przypuszczała, że Jezus zmartwychwstał. Zrozumiała to dopiero później (por. J 20,17-18). Mamy tutaj do czynienia ze schematem Janowym: niezrozumiały fakt, który następnie zostanie wyjaśniony (J 2,9; 4,10.32). Wyjaśnieniem w tym wypadku będzie prawda o zmartwychwstaniu Jezusa.

„Drugi uczeń” jest w czwartej Ewangelii identyczny z tym, „którego Jezus miłował” (J 13,23; 18,15-16; 19,26). Występuje razem z Piotrem. Możliwe, że Ewangeliście chodzi o podkreślenie świadectwa uczniów stosownie do wymagań Prawa Mojżeszowego (por. Pwt 19,15). Obecność dwóch świadków odpowiada normom prawa żydowskiego i podkreśla wiarygodność wydarzenia paschalnego. Mieści się w tym także aspekt eklezjalny: wiara, która rodzi się przy pustym grobie, nie dotyczy jednostek, ale wspólnoty. Ewangelista opiera wiarę paschalną na świadectwie dwóch uczniów.