Spójrzmy zatem na te starotestamentalne podstawy nauki o Kościele Apostoła Pawła

Niewątpliwie w pierwszym rzędzie Izraelici szczycili się tym, że są spadkobiercami obietnic i uczestnikami Przymierza, które zawarł z nimi Jahwe. To przymierze, jak i wiążące się z nim obietnice, wykraczały poza ramy historycznie rozumianego Izraela, zapowiadając dzieje nowej społeczności, nowego ludu. Z przymierzem łączył się też dar Prawa. Szczycąc się Prawem Izraelici podkreślali, że ich prawodawcą jest sam Pan Bóg. Są zatem w posiadaniu najmądrzejszego Prawa na ziemi. Żyć według Prawa, w tradycji Izraela, znaczyło być człowiekiem prawdziwie mądrym.

Izrael był również przekonany, że zawsze przebywa z nimi chwała Boża. Jej widzialnym znakiem był niegdyś słup ognisty na pustyni, później zaś przybytek, a wreszcie w czasach Apostoła Narodów Świątynia Jerozolimska. Szczególną dumą napawały Izraelitów składane w świątyni ofiary, jak również cała obwarowana przepisami Prawa liturgia świątynna. Pawłowa teologia chwały Bożej przebywającej w duszy każdego chrześcijanina jest niewątpliwie swoistą kontynuacją tematu chwały Bożej przebywającej wśród swojego ludu.

Kolejnym, jednym z bardziej ważnych przywilejów Izraela, było jego przybranie za dzieci Boga. Przywilej ten świadczył o niezwykłej zażyłości między Bogiem a Izraelem. Stąd też Izrael czekając na miłosierdzie Boga wołał do Niego: „Tyś Panie naszym Ojcem! Odkupiciel nasz to Twoje imię odwieczne” (Iz 63,16). „My wszyscy jesteśmy Twoi ludem” (Iz 64,8). W tym duchu, jak się wydaje, Paweł pisze o synostwie Bożym chrześcijan, którzy dzięki temu mogą wołać do Boga „Abba, Ojcze” (Rz 8,15).

Przywileje z których dumny był każdy Izraelita, niewątpliwie znane Pawłowi, były powodem do chluby gorliwego potomka z rodu Beniamina, również po nawróceniu u bram Damaszku. Apostoł Narodów w swoich pismach określa naród na którym spoczęły szczególne przywileje Boże „Izraelem”[1], „ludem Bożym”[2], „nasieniem Abrahama”[3], „obrzezaniem”[4], „tym co należą do Prawa”[5], „Hebrajczykami”[6], „Żydami”[7], „swoim narodem”[8]. Wyrażenia te, podkreślając odrębność narodu wybranego, równocześnie nieustannie przypominają, iż Izrael jest ludem wybranym; ludem, który był przeznaczony do pielęgnowania kultu jedynego i prawdziwego Boga[9]. Tradycja wybrania Izraela na szczególną własność Boga, prawda, iż Izrael był ludem Boga, niewątpliwie stała u podstaw eklezjologii Apostoła Pawła.