Apostoł Paweł o Kościele

Dzisiejszy wykład przypada w niedzielę Biblijną – a zatem pozdrawiamy dziś wszystkich i zapraszamy do sięgnięcia po Księgę Pisma Świętego. A w studiu, wraz z księdzem profesorem Piotrem Łabudą, rozpoczynamy kolejną część naszych spotkań – naszego wspólnego patrzenia na tajemnicę Kościoła. Rozpoczynamy spotkania z myślą Apostoła Pawła. Niewątpliwie bowiem szczególne miejsce w budowaniu teologii Kościoła zajmuje św. Paweł. Zatem kolejne nasze spotkania będą próbą pokazania spojrzenia Pawła na tajemnicę Kościoła. Aby zrozumieć – wniknąć w istotę Pawłowej nauki o wspólnocie Kościele, należy przypomnieć, przynajmniej w ogólnych zarysach spojrzeć na źródła, które stoją u podstawy myśli św. Pawła o Kościele.

Apostoł Paweł będąc Żydem, był pod wpływem myśli i kultury Izraela. Stąd też w pełni zasadnym jest, by szukać źródeł jego myśli nade wszystko w judaizmie, w którym się wychował i którego był gorliwym wyznawcą. Niewątpliwie tak Żydzi w Palestynie jak i ci żyjący w diasporze uważali się za „lud” – inny od innych narodów, za tych, którzy byli ludem Boga, Jego dziedzicem, Jego pierworodnym synem. Przeświadczenie to można uznać za dogmat narodowy judaizmu.

Od II wieku przed Chrystusem w teologii judaistycznej, będącej jednak bardzo mocno pod wpływem hellenizmu, można dostrzec  tendencje uniwersalistyczne. Niektórzy teologowie wskazują nawet, iż począwszy od II wieku przed Chrystusem judaizm zaczął wyzwalać się z nacjonalistycznych więzów przekształcając się w religię uniwersalną. To otwarcie się judaizmu na innych ludzi, niewątpliwie miało swoje odbicie w działalności misyjnej Apostoła Narodów, który był niewątpliwie zakorzeniony w tradycji Starego Testamentu. To wszystko co składało się na tę myśl, tradycje, zwyczaje, zostało przez Pawła przepracowane i złączone z tajemnicą Chrystusa.