W jakich tekstach tak zwanych Pism można dostrzec zapowiedź sakramentu bierzmowania?

Na wstępie należy zaznaczyć, że zasadniczo zapowiedzi sakramentu bierzmowania teolodzy dostrzegają w tekstach prorockich, gdzie mowa jest o namaszczeniu duchem lub o wylaniu ducha, czy też zstąpieniu ducha na kogoś. Niemniej jednak możemy - w nieco szerszym sensie - zapowiedzi bierzmowania dopatrywać się już w księgach historycznych Starego Testamentu, na przykład w Księdze Sędziów, gdzie mowa jest o duchu Pana, który w szczególny sposób towarzyszył i oddziaływał na sędziów Izraela. Pierwszy raz tego rodzaju wzmianka pojawia się w odniesieniu do Otniela: „Był nad nim duch Pana, i on sprawował sądy nad Izraelem” (Sdz 3,10). W podobny sposób autor biblijny opisał Jeftego (zob. Sdz 11,29). W przypadku zaś Gedeona podał natomiast, że „(...) duch Pana ogarnął Gedeona, który zatrąbił w róg i zgromadził przy sobie ród Abiezera”. Z kolei mówiąc o Samsonie, autor biblijny zauważył, że Duch Pana oddziaływał na niego (zob. Sdz 13,25), a w szczególnych momentach, kiedy miał podjąć jakieś wyjątkowe przedsięwzięcie, duch Pana opanowywał go (zob. Sdz 14,6: „Wówczas opanował go duch Pana, tak że lwa rozdarł, jak się koźlę rozdziera, chociaż nie miał nic w ręku”; 14,19: „Opanował go wówczas duch Pana i przyszedłszy do Aszkelonu zabił trzydziestu mężów”; 15,14: „[...] ale jego opanował duch Pana, i powrozy, którymi był związany w ramionach, stały się tak słabe jak lniane włókna spalone ogniem, a więzy poczęły pękać na jego rękach”).

Również w kolejnych księgach historycznych pojawiają się wzmianki na temat owładnięcia określonych osób przez ducha Pana. Przykładem tego może być Saul, który po namaszczeniu na króla został opanowany przez ducha Pana (zob. 1 Sm 10,6: „Ciebie też opanuje duch Pański i będziesz prorokował wraz z nimi, i staniesz się innym człowiekiem”; por. 10,10; 19,23-24). W podobny sposób mowa jest o Dawidzie: „Wziął więc Samuel róg z oliwą i namaścił go pośrodku jego braci. Począwszy od tego dnia duch Pański opanował Dawida. Samuel zaś udał się z powrotem do Rama” (1 Sm 16,13). Oddziaływanie ducha Pana widać także na przykładzie osób, które otrzymały dar prorokowania: „Ci spostrzegli gromadę proroków, którzy prorokowali, i Samuela, który był ich przywódcą. Także posłańcami owładnął duch Boży i oni też prorokowali” (1 Sm 19,20).

W przywołanych przykładach - jak zauważają egzegeci - duch Pana stanowi określenie mocy Bożej, która w pewnych okolicznościach była udzielana ludziom. Duch ten stanowił szczególny dar Boży, który uzdalniał poszczególne osoby do wypełnienia jakiegoś zadania lub określonej przez Boga misji. W przypadku sędziów duch Pana, który był nad nimi, czy też opanowywał ich, pozwalał im wypełniać misję sędziego, polegające między innymi na uwalnianiu Izraela z ucisku narodów pogańskich. Duch Pana uzdalniał także do prorokowania. Namaszczenie zaś Dawida oliwą stało się widocznym momentem, w którym zaczął go opanowywać duch Pana, uzdalniający go do realizacji funkcji króla.

Omawiane przykłady można niewątpliwie postrzegać jako zapowiedź sakramentu bierzmowania: jak zatem udzielany dar ducha Pana w Starym Testamencie uzdalniał poszczególne jednostki do podejmowania i realizowania określonych zadań, czy też życiowej misji, tak w przypadku sakramentu bierzmowania Duch Święty udziela swojej mocy, swoich darów, które pozwalają ochrzczonym stawać się coraz dojrzalszymi oraz uzdalniają ich do podejmowania i realizowania określonych zadań we wspólnocie Kościoła, a także wobec świata. A zatem - innymi słowy mówiąc - udzielany duch Pański jako moc Boża stanowi zapowiedź udzielanego poprzez sakrament bierzmowania Ducha Świętego, wraz którym ochrzczony otrzymuje szereg darów umacniających go i uzdalniających do podjęcia i zrealizowania w doskonały sposób życiowego powołania, jakim go Bóg obdarzył.