Określenie Paraklet pojawiające się w pismach janowych zasadniczo odnosi się do Ducha Bożego, który jest obiecany Kościołowi – oznacza jednak także i Jezusa Chrystusa.

Autor Pierwszego Listu św. Jana pociesza adresatów, iż nawet jeśliby ktoś z nich zgrzeszył, to „mamy Rzecznika wobec Ojca – Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata” (1 J 2,1-2).

W przekazie Pierwszego Listu Jezus nazwany jest Parakletem – choć tłumaczenie polskie oddaje to terminem „Rzecznik”. A zatem w pismach Janowych określenie „Paraklet” nie jest zarezerwowane wyłącznie – nie jest imieniem własnym Ducha Świętego – „zastępnikiem trzeciej Osoby Boskiej”, choć św. Jan wyraźnie odróżnia Ducha od Syna Bożego. Wspólne zaś określenie Paraklet stosowane tak do Syna jak i do Ducha Świętego oznacza wspólne Synowi i Duchowi posłannictwo. Co więcej, analizując poszczególne teksty Czwartej Ewangelii można powiedzieć, iż Tak Syn jak i Duch Święty pochodzą od Ojca (zob. J 16,17-28; 17,8 i J 15,26). Przychodzą na świat (zob. J 5,43; 16,28; 18,37 i J 15,26; 16,13). Tak Syn jak i Duch działają w imieniu posyłającego (zob. J 5,43; 10,25 i J 14,26), pozostają z uczniami i w nich, dając się im poznać (J 14,7.9.20.23; 17,23.26 i J 14,17)służą Prawdzie (J 14,6; 18,37 i 14,17; 16,13), składają świadectwo (J 8,14 i J 15,26). Niewątpliwie w Ewangelii św. Jana osoba Ducha Świętego jest ukazywana jest na równi z Synem Bożym. Jednakowoż, Jan także wyraźnie wskazuje, iż są to dwie różne Osoby – ewangelista wykazuje, różność Ducha od Ojca i Syna.