Jak wynika z tekstu, inicjatorem „ofiary za grzechy”, sprawowanej według nakazów Prawa, był pobożny króla Ezechiasza. Celem tej ofiary - jako aktu pokutnego - było wynagrodzenie Bogu za grzechy całego Izraela, których przyczyną były wiarołomne, bałwochwalcze praktyki króla Achaza propagowane w całym królestwie (zob. 2 Krl 28,1-27). Poprzez tą ofiarę miało także dokonać się oczyszczenie ludu z grzechów, oczyszczenie świątyni jerozolimskiej sprofanowanej przez kulty bałwochwalcze oraz odnowienie przymierza z Bogiem.

Wzmianka o ofierze za grzechy występuje także w Ezd 8,35, gdzie mowa jest o ofierze przebłagalnej za grzechy (ḥaṭṭā’ṯ), jaką złożyli repatrianci, którzy powrócili do Jerozolimy z wygnania babilońskiego. Niewątpliwie i w tym przypadku celem ofiary przebłagalnej było oczyszczenie się z grzechów oraz odnowienie przymierza z Bogiem tych, którzy powrócili do ojczystej ziemi.

Przytoczone przykłady wyraźnie pokazują, że składana „ofiara za grzechy” miała na celu oczyścić z grzechów oraz odnowić przymierze z Bogiem. Stąd też tego rodzaju ofiara niewątpliwie stanowi zapowiedź ofiary Chrystusa, której pamiątkę i uobecnianie się wierni przeżywają w czasie sprawowania Mszy św. Prefiguracyjny charakter „ofiar za grzechy” oraz zawierania z Bogiem przymierza na nowo łatwo dostrzec można w świetle słów konsekracji chleba i wina:

„Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem Ciało Moje, które za was będzie wydane”.

„Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: to jest bowiem kielich Krwi Mojej Nowego i Wiecznego Przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę”.