W proroctwie tym pojawia się idea dobrowolnej męki i śmierci Sługi Jahwe, który jak baranek jest składany w ofierze za grzechy ludu (zob. Iz 53,8.12). To przywodzi oczywiście na myśl ofiarę przebłagalną na grzechy. W Iz 53,10 wprost jest mowa o „ofierze zadośćuczynienia (’āšām)” za grzechy. Co prawda nie ma tutaj bezpośredniego odniesienia do rytu krwi, który był charakterystyczny dla ofiary ḥaṭṭā’ṯ, jednakże wzmianka o chłoście i przebiciu Sługi Jahwe (zob. Iz 53,5) może być milcząco przywołanym motywem krwi, która została z niego wytoczona i stała się narzędziem oczyszczenia i przebłagania za grzechy.

Odnosząc proroctwo o Słudze Jahwe do Jezusa Chrystusa, można dostrzec w nim obraz zbawczej ofiary Chrystusa: z jednej strony ofiary dobrowolnej, a z drugiej - ofiary zastępczej, gdyż składanej za lud obarczony grzechami. Biorąc pod uwagę, że w czasie każdej Eucharystii, czyli Mszy św. ma miejsce uobecnianie się Najświętszej Ofiary Jezusa Chrystusa, można przyjąć, że Izajaszaowe proroctwo jest zapowiedzią tego wszystkiego, co dokonuje się w sakramentalny sposób w każdej Mszy św.