Po namaszczeniu kapłanów składano ofiarę (z cielca) służącą oczyszczeniu ołtarza, co dokonywało się poprzez nałożenie krwi żertwy na jego rogi. Obrzęd ten podkreślał ścisłą więź kapłana z ołtarzem. Dla spełniania tej wyjątkowej posługi namaszczenie i oczyszczenie z wszelkiego grzechu dotyczące zarówno kapłana sprawującego liturgię, jak i samego obiektu sakralnego (ołtarza) było bardzo ważne (Kpł 8,14-15). Stąd też, dopiero po usunięciu grzechów kapłan stawał się wolny, by w liturgicznym akcie złożyć ofiarę całopalną (z pierwszego barana), odpowiadając w ten sposób na miłosierdzie Boga (Kpł 8,1-21). Centralnym rytuałem całego obrzędu święceń kapłańskich Aarona i jego synów było złożenie ofiary z drugiego barana, na którego głowę kapłani wkładali swoje dłonie, gdyż była to ich osobista ofiara (Kpł 8,22). Hebrajski termin tłumaczony jako „konsekracja” (hebr. millûʼim), zbudowany jest z tych samych spółgłosek co czasownik mālēʼ, czyli „napełniać”. W przypadku kapłańskich święceń chodziłoby więc o ręce kapłana napełnione częścią ofiarnego mięsa. Warto dodać, że współczesny język hebrajski używa terminu millûʼim dla wyrażenia „poświęcenia” rozumianego jako obowiązek służby wojskowej. W dalszej części tego centralnego rytuału krew zabitego barana służyła pomazaniu krańcowych punktów ciała konsekrowanej osoby, co miało symbolizować poświęcenie Bogu całej osoby (Kpł 8,23-24). Pomazanie krwią uszu kapłana wyrażało posłuszeństwo Bożym przykazaniom (uszy kapłana winny strzec słowa Bożego), natomiast krew na kciuku prawej ręki oraz dużym palcu prawej nogi oznaczała czynne wypełnianie tych nakazów oraz ochoczą służbę Bogu (ręce i nogi kapłana powinny służyć niesieniu Bożej łaski i jej owoców drugiemu człowiekowi). Użyta w tym obrzędzie krew, będąca własnością Boga, oznaczała, że kandydat do święceń został wydzielony ze sfery świeckiej, stając się w całości własnością Boga. W końcowym akcie konsekracji kapłańskiej miało miejsce pokropienie oliwą namszczenia oraz krwią żertwy szat Aarona oraz jego synów (Kpł 8,30) – ten końcowy gest służył podkreśleniu ścisłej więzi pomiędzy Bogiem i kapłanem, pełniącym służbę przy ołtarzu.