„Prymicyjna” ofiara Aarona (Kpł 9)

„Ósmego dnia Mojżesz wezwał Aarona, jego synów i starszych Izraela. Powiedział do Aarona: «Weź młodego cielca na ofiarę przebłagalną i barana na całopalenie – oba zwierzęta mają być bez skazy – i przyprowadź je przed PANA (…) Zbliż się do ołtarza, by złożyć twoją ofiarę przebłagalną i całopalną, by dokonać zadośćuczynienia za siebie i za lud. Ofiaruj dar ludu i dokonaj za niego zadośćuczynienia, tak jak PAN nakazał» Wtedy Mojżesz i Aaron weszli do Namiotu Spotkania, a gdy wyszli błogosławili lud, a chwała PANA ukazała się całemu ludowi” (Kpł 9,1-2.7.23)

Mojżesz zgodnie z Bożym nakazem (Wj 29; Kpł 8,1-2) wyświęcił Aarona na arcykapłana, a jego synów na kapłanów, którzy dla dopełnienia konsekracji kapłańskiej pozostali jeszcze przez siedem dni u wejścia do Namiotu Spotkania (Kpł 8,33-36). Dopiero po zakończeniu wszystkich obrzędów, jakie składały się na święcenia kapłańskie, „ósmego dnia” Aaron złożył na nowo poświęconym ołtarzu „prymicyjną” ofiarę (Kpł 9). Kapłańska służba Aarona i jego synów rozpoczęła się od złożenia ofiary ekspiacyjnej (hebr. ḥaṭṭā’t), służącej uwolnieniu ich od wszelkich nieprawości (Kpł 9,8-14), by następnie mogli przystąpić do sprawowania rytuału przebłagania za grzechy ludu (Kpł 9,15-21). Kiedy dokonało się oczyszczenie kapłanów (Kpł 9,8) i zgromadzonych na liturgii Izraelitów (Kpł 9,15) zostały ofiarowane całopalenia (hebr. ‘ôlā(h)), które wyrażały pragnienie całkowitego oddania się Bogu (Kpł 9,12.16). Po ofierze całopalnej złożono jeszcze ofiarę pokarmową (hebr. minḥā(h)) (Kpł 9,17), na znak poświęcenia Bogu owoców swojej pracy, a na koniec ofiarę wspólnotową (hebr. šelāmîm) (Kpł 9,18), będącą wyrazem tęsknoty za bliskością Boga.