Święcenia kapłańskie Aarona i jego synów (Kpł 8)

Ósmy rozdział Księgi Kapłańskiej opowiada o udzieleniu święceń kapłańskich Aaronowi i jego synom. Księga Kapłańska mówiąc o tym obrzędzie nawiązuje do Księgi Wyjścia, która przekazuje, że Bóg pouczył Mojżesza, jak powinien przebiegać rytuał konsekracji kapłanów (Wj 29). Literackie paralele między Wj 29 a Kpł 8 mogą świadczyć o istnieniu wspólnego dla tych tekstów źródła, które zachowało opis święceń kapłańskich.

Księga Kapłańska podaje, że Mojżesz posłuszny Bożym nakazom przygotował wszystko, co było konieczne dla dokonania święceń kapłańskich Aarona i jego synów: kapłańskie szaty, olej do namaszczenia, żertwy ofiarne (cielec i dwa barany) oraz pleciony kosz zawierający trzy rodzaje chleba (chleb przaśny, placek przyrządzony z oliwą oraz podpłomyk) (Kpł 8,1-3). Stwierdzenie, że „Mojżesz uczynił tak, jak mu PAN nakazał” (Kpł 8,4) podkreśla postawę posłuszeństwa nakazom Boga, które jest istotne dla skuteczności święceń kapłańskich. Księga Kapłańska podaje, że po zakończeniu czynności przygotowawczych, z polecenia Mojżesza u wejścia do Namiotu Spotkania zgromadziła się cała społeczność narodu wybranego (Kpł 8,4). W ten sposób natchniony autor wyakcentował ogromne znaczenie święceń kapłańskich Aarona i jego synów dla historii Izraela.