Wszystko jednak, według św. Łukasza, rozpoczyna się od nocnej modlitwy Jezusa. Modlitwa bowiem była mocą Jezusa, dzięki której mógł rozpoznawać i pełnić wolę Ojca (Łk 22,42). Później zaś modlitwa będzie początkiem wszelkiego działania i decyzji apostolskich - powołani bowiem przez Chrystusa są tymi którzy mają składać ofiarę, ale też są tymi, którzy maja swojego Mistrza naśladować (Dz 1,24; 6,4).

Ważność wyboru dwunastu zostaje przez Łukasza podkreślona przez niezwykłą całonocną modlitwę Jezusa w odosobnieniu. Wybór ów był dla Jezusa szczególnym, gdyż wybrani przez Niego apostołowie mieli stać się w Kościele fundamentem i najwyższym autorytetem, co Łukasz będzie pokazywał w Dziejach Apostolskich (Dz 1-6). Dzięki apostołom pierwotny Kościół może trwać we wspólnej nauce, na modlitwie i na łamaniu chleba (Dz 2,42). Ustanowieni przez Jezusa apostołowie byli źródłem wiary, jedności i życia chrześcijańskiego pierwotnego Kościoła. Przekazywana przez nich nauka Jezusa, częściowo utrwalona na piśmie, w drugim pokoleniu po Chrystusie stała się orędziem Kościoła, oraz treścią Ewangelii, która będzie głoszona przez wszystkie wieki.

Warto zwrócić uwagę, iż wydarzenie powołania będzie później wspominał Piotr w domu Korneliusza (Dz 10,1-48). Przemawiając do zebranych, stwierdza, iż wybór apostołów swoje źródło ma w woli samego Boga. Apostołowie są świadkami Jezusa, są „świadkami wszystkiego, co zdziałał w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie.” (Dz 10,39). Są oni wybranymi przez Boga (Dz 10,41). Modlitwa Jezusa na Górze była zatem konieczną, aby wola Mistrza została w pełni utożsamiona z wolą Jego Ojca[3].

Pisząc o wybraniu dwunastu św. Łukasz uświadamia nam, że było jeszcze wielu innych, którzy nieustannie towarzyszyli Jezusowi, byli Jego uczniami, co więcej, byli nazywani naocznymi świadkami Jego publicznej działalności. Nie są oni jednak nazwani apostołami. A właśnie apostołów Jezus powołuje, a potem posyła ich, by ci głosili Jego naukę (Mk 3,14). Warto to z całą mocą podkreślić, iż apostołów - a później kolejnych - powołuje Jezus, by byli Jego świadkami i naśladowcami.

Powołującym i wybierającym jest Jezus Chrystus.

Śledząc ewangeliczne opisy powołań warte podkreślenia jest właśnie to, że inicjatywa powołania spoczywa wyłącznie w rękach Jezusa. To nie apostołowie  przychodzą do Jezusa, ale to On powołuje. On wzywa, przywołuje do siebie. O ile liczne tłumy, ale i słuchacze, ale i uczniowie Jezusa zasadniczo to ci, którzy w dużej mierze przychodzą do Jezusa, którzy pragną być z Mistrzem, to zupełnie inaczej jest z apostołami - owych dwunastu powołuje i ustanawia sam Jezus. Św. Marek podkreśli, iż Jezus powołał „tych, których sam chciał” (Mk 3,13). A zatem o powołaniu zdecydował wyłącznie wybór Jezusa. W Liście do Rzymian apostoł Paweł rozwinie tę myśl, stwierdzając, iż wybranie „nie zależy od tego, kto go chce lub o nie się ubiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie” (Rz 9,16).

Pisząc o powołanych przez Jezusa apostołach, Ewangelista Marek podkreśla, iż Jezus ustanowił - a dokładniej tłumacząc, że Jezus „uczynił” grono dwunastu. Mając w pamięci dzieło stworzenia, można przez analogię powiedzieć, że Jezus uczynił dwunastu - to znaczy nadał im trwały charakter. Można powiedzieć, iż powołanie w takim ujęciu ma charakter instytucjonalny. Marek w ten sposób podkreśla trwałość i nieodwołalności Bożego powołania.

Wybrał dwunastu, których nazwał i ustanowił apostołami.

Pięknym jest Łukaszowe wskazanie, iż po owej całonocnej modlitwie następuje wymienienie – wyliczenie owych dwunastu. Każdy z nich zostaje nazwany przez ewangelie po imieniu. Słuchając listy apostołów, poszczególni komentatorzy wskazują na ich znaczenie eschatologiczne. Oto bowiem dwunastu sędziów ma zasiąść na dwunastu tronach, aby sądzić dwanaście pokoleń ludu wybranego (zob. Mt 19,28; Łk 22,30). Owych dwunastu, jak chcą niektórzy, to reprezentanci „nowego zgromadzenia Izraela”, czyli nowego i prawdziwego ludu Bożego czasów ostatecznych. Inni wskazują, iż podkreślenie wybrania dwunastu ma znaczenie soteriologiczne. Kolegium dwunastu ma być dla Kościoła znakiem, iż zbawienie było na początku dane Izraelowi, od którego przeszło na cały świat.