Kapłaństwo w Ewangeliach

Wydarzenie Zmartwychwstania zmienia wszystko. Pierwsze ukazanie się Chrystusa zmartwychwstałego łączy się nierozerwalnie z misją apostolską apostołów. Św. Jan opisując spotkanie jedenastu ze Zmartwychwstałym zapisze: „Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».” (J 20,19-23). Nie wiemy jak zareagowali apostołowie na to orędzie Chrystusa. Nie wiadomo czy zrozumieli władzę, jaką obdarzył ich Chrystus. Niewątpliwie jednak właśnie tymi słowami został ustanowiony sakrament pokuty. Od tego momentu apostołowie przejęli największe i najpoważniejsze pełnomocnictwo Chrystusa. Stali się prawdziwymi i jedynymi sędziami ludzkich sumień. Otrzymali moc uwalniania z jarzma grzechu.

W spotkaniu ze Zmartwychwstałym apostołowie otrzymali niezwykły dar - mocą Ducha Świętego otrzymali oni moc wskrzeszania - ożywiania - przywracania życia człowiekowi. Posługa apostołów będzie polegała na roznoszeniu po świecie Bożego życia i na ożywianiu nim wszystkiego co umarło. W przekazie św. Łukasza Jezus powie: „To właśnie znaczyły moje słowa, które mówiłem do was, będąc jeszcze z wami. Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach. Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma” (Łk 24,44-45).

A zatem oświecenie i pełne zrozumienie posłania Jezusa następuje po Zmartwychwstaniu. Owo zrozumienie dotyczy także wielu innych wskazań stawianych apostołom przez Jezusa podczas Jego ziemskiego życia. Niewątpliwie Zmartwychwstanie Jezusa było momentem przełomowym w misji apostołów.

Apostołowie zostają ostatecznie rozesłani przez Jezusa, mają być Jego świadkami.

Różnie ostatnie polecenie formułują poszczególne ewangelie. Ale niewątpliwie ich wspólnym mianownikiem jest to, że Jezus nakazuje wybranym przez siebie uczniom, by Ci byli Jego świadkami (Łk 24,48). Mają oni być rzeczywistymi świadkami Jego męki, śmierci, zmartwychwstania i głoszenia Jego nauki wszystkim narodom. Dzięki wyjaśnieniom Jezusa danym przez samego Jezusa, będą potrafili zaświadczyć o roli jego męki, śmierci i zmartwychwstania w Bożym planie zbawienia. Jezus wyznacza zadanie uczniom, by jako świadkowie głosili światu Ewangelię o zbawieniu.

Mają być Jego świadkami. Gwarancją wiarygodności ich świadectwa będzie moc Ducha Świętego, którego Jezus nazywa obietnicą Ojca (Łk 24,49; Dz 1,8). Ustanawiając zaś uczniów świadkami, Jezus obiecuje im dar Ducha Świętego, którego wkrótce mają otrzymać w Jerozolimie. Wtedy będą mogli wyruszyć i głosić i świadczyć, uobecniać tajemnicę Jezusa. A zatem ich praca apostolska wyda właściwe owoce, gdy będzie sprawowana w mocy Ducha Świętego. Występujący po Zesłaniu Ducha Świętego często przedstawiali się jako świadków zmartwychwstania Jezusa (Dz 2,32; 3,15; 5,32; 10,41-42). Owo świadczenie o jego zmartwychwstaniu uważali za swoje najważniejsze zadanie (Dz 1,22)[7].