Posługa apostolska według św. Pawła
Największym po Chrystusie teoretykiem kapłańskiego życia i pracy jest w Nowym Testamencie niewątpliwie św. Paweł.
Jeżeli dane Jezusowej katechezy w ewangeliach synoptycznych miały raczej charakter prostych wskazań, to w Listach Pawła mamy do czynienia z rozbudowaną już teologią kapłaństwa, lub mówiąc dokładniej: z teologią posługi apostolskiej. Wraca się uwagę, że chodzi ogólnie o posługę apostolską, gdyż w czasie, gdy Paweł Apostoł pisał swoje listy nie była jeszcze go końca wykształcona hierarchia kościelna, a szczególnie takie terminy jak starsi (prezbiterzy), biskupi (episkopoi) nie mają jeszcze ścisłej definicji. Inaczej mówiąc nie rozumie się ich jeszcze na tamtym etapie historii jako urzędy kościelne oparte na trzystopniowej hierarchii sakramentu święceń. Dlatego w przypadku teologii Pawłowej mówimy ogólnie o teologii apostolstwa.
W pierwszym rzędzie największe światło na całą teologię apostolskiej posługi Pawła rzuca fakt niezwykłego powołania Szawła, jego osobiste doświadczenie spotkania Jezusa, który powołuje go na swojego apostoła. Ukazuje się w tym kontekście w Listach Pawła rola miłosiernego Boga, powołującego człowieka do zaszczytnej współpracy.
