Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy! (12,12)

Pieśń zachęca mieszkańców niebios do radości. Słowo mieszkańcy (gr. skenuntes) oznacza dosłownie „tych, nad którymi rozciągnięto namiot” (gr. skene – namiot), a więc zarówno aniołów, jak i wszystkich zbawionych, czyli Kościół triumfujący. Radość ma płynąć z faktu, że Bóg rozciągnął namiot nad świętymi i stale z nimi przebywa.

Biada ziemi i biada morzu - bo zstąpił do was diabeł, pałając wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu (12,12)

Ziemia i morze, które przedstawiają tu cały świat ziemski wraz z jego mieszkańcami, jednak się nie radują. Rozbrzmiewa nad nimi biada, bo zostało poddane plagom. Może to być nawiązanie do 11,14, gdzie jest powiedziane, po przedstawieniu plag związanych z głosem trąb, że było to „drugie biada”, „a oto trzecie biada niebawem nadejdzie”. Owe trzecie biada będzie więc atakiem furii szatańskiej na to wszystko, do czego diabeł zachował jeszcze dostęp po utracie nieba, to znaczy na tych, którzy zostawili w swoim życiu furtkę dla złych mocy;

Ponieważ niebo jest poza zasięgiem Szatana, walczy on jeszcze z człowiekiem i z dziełem zbawienia na ziemi. Jednak czas jego działania jest ściśle określony, od zmartwychwstania Chrystusa do końca świata. Potem zostanie definitywnie odsunięty. Ma więc niewiele czasu. Jest tego świadomy i dlatego działa coraz bardziej nerwowo, odciągając zarówno poszczególnych ludzi, jak i całe społeczności od Boga, Jego planów i przykazań. Natomiast Bóg ma czas: Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność. Jemu chwała i pano­wanie przez wszystkie wieki wieków.

Można powiedzieć więc, że w świetle tego ostatniego stych u wersetu 12, pieśń mieszkańców nieba jest ostrzeżeniem dla Kościoła: im bliżej końca świata, tym aktywność Szatana będzie większa.