Warto również na początku zaznaczyć, iż wszelkie rozwiązanie ikonograficzne dotyczące przedstawień maryjnych nie są, bo nie mogą być wynikiem pewnych z góry narzuconych koncepcji stylistycznych, manier, mody, podyktowanych konwencji. Artysta przystępujący do realizacji swojego dzieła zazwyczaj bierze początek od tematycznego piękna, które odkrywa, poprzez osobisty dar wiary, osobistą refleksję, duchowe przeżycie, obcując z metafizycznym doświadczenie piękna.

Transcendentne doznanie piękna winno przełożyć się język codzienności, czyli etyczne, moralne postępowanie, uzewnętrznienie tego piękna w stylu życia. Odkrycie fundamentów etycznego piękna, partycypacja w nim, kształtuję wyobraźnię artysty, inspiruje do osiągnięcie piękna. W ten proces zaangażowany jest cały człowiek, jego wnętrze, z najtajniejszym sanktuarium jakim jest sumienie, trwanie w tradycji wiary, liturgii, wciąż aktywnie zaangażowanym w tworzenie historii zbawienia.

We wczesnych kościołach chrześcijańskich, to prawda biblijna, potem dogmatyczna, determinuje rozwój ikonografii maryjnej. Maryja jest obok Jezusa najczęściej przedstawioną postacią biblijną. Występuje ona nie tylko w licznych cyklach związanych z jej życiem; już wcześnie wytworzyły się szczególne typy ikonograficzne dla jej przedstawień indywidualnych. Maryja ukazywana jest zawsze jako młoda kobieta[1] przyodziana w czerwoną szatę i błękitny płaszcz.