Jest to obraz tablicowy w kształcie stojącego prostokąta o wymiarach: 180 cm x 101 cm /wraz z zachowanym  oryginalnym obramieniem/ zostało zmontowane z trzech desek lipowych. Matka Boska zajmuje niemal całą wysokość awersu. Stoi na półksiężycu, jest zwrócona frontalnie do widza, na lewej ręce trzyma Dzieciątko a w prawej berło. Tym co zachwyca i zwraca szczególną uwagę w analizowanym obrazie jest swego rodzaju dwoistość jego stylu i kompozycji. Widać to w potraktowaniu Maryi i Jezusa, gdzie wyczuwa się czysty realizm, szczególnie w przedstawieniu swobodnej pozy Madonny i Dzieciątka, modelunku ciała, mimiki ich twarzy oraz dużej siły wyrazu w spojrzeniach. To oczywiście cecha renesansu, czyli wiek XVI. Pejzaż widoczny w tle obrazu zdradza jeszcze echa gotyckiej stylistyki, a zwłaszcza, gotyckie widzenie przyrody. Łatwo wyczuć tu brak formalnego powiązania postaci Madonny z tłem, jak również konserwatywne zaprezentowaną, nieproporcjonalną małą postać fundatora. Maryja - mimo frontalnego ustawienia do widza - zwraca się nieco, z lekkim pochyleniem głowy ku Dzieciątku. Równocześnie spogląda z uwagą przed siebie i dotykając policzkiem główki swego Maleństwa, zda się przekazywać Mu coś cichym szeptem. Ono tymczasem, osłonięte pieluszką do połowy, siedząc na jej lewej ręce, przytula się do niej, i jakby nadsłuchując, biegnie wzrokiem w tym samym co ona kierunku. Na ich twarzach - o pełnych, zaróżowionych policzkach - maluje się skupienie, połączone z napięciem, uwagą. Widać to w uniesionych wysoko brwiach, otwartych szeroko oczach i w lekkim pochyleniu obojga do przodu. Matka Boska dzierży w prawej dłoni berło, osłaniając równocześnie tą ręką Dzieciątko, zaś mały Jezus wspiera prawą rączkę na jabłku opartym na swoim kolanku, lewą natomiast opuszcza swobodnie w dół. Ma na sobie ozdoby z korali - naszyjnik z paciorków, z dużym naturalnym koralem w pośrodku, oraz takież bransolety na obydwu rączkach. Pejzaż w tym obrazie to gęsta ściana lasu sięgająca wysokością twarzy Madonny. Na samym dole rozpościera się nieduża polanka leśna, piaszczysta, z porzuconymi tu i ówdzie kamieniami oraz wysokimi kępkami leśnych mchów. W pewnej odległości wyrastają na jej skraju cienkie, pnące się wysoko drzewa, z obfitą zielenią gałązek i połyskującego w świetle listowia. Artysta starał się dokładnie malować poszczególne pędy zarówno leśnego runa, jak i listki na gałązkach. Mimo dość skąpego oświetlenia cała ta zielona powierzchnia tła robi wrażenie tętniącej życiem ściany leśnego zagajnika.

Ten wysokiej klasy artystycznej obraz jest przez wstawiennictwo Pięknej Madonny również naczyniem Bożego miłosierdzia i pociechy, który spływa na wiernych od ponad 500 lat. Wciąż żywy kult, doprowadził do koronacji cudownego wizerunku Maryi 28 sierpnia 2011, której dokonał przez ówczesnego biskup Wiktor Skworc.