Zapowiedzi ostatecznego zbawienia i potępienia

Zbawienie to uwolnienie od wszelkiego rodzaju zła; na płaszczyźnie molarnej to uwolnienie od grzechu, który – zgodnie z przekonaniami starotestamentalnymi – jest przyczyną wszelkich nieszczęść (choroby, niewoli, ucisku, a także śmierci, zwłaszcza tej przedwczesnej). W perspektywie eschatologicznej zbawienie łączy się również z ideą Królestwa Bożego, które synonimicznie określane jest mianem „pokoju i szczęścia”:

„O jak są pełne wdzięku na górach

nogi zwiastuna radosnej nowiny,

który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście,

który obwieszcza zbawienie,

który mówi do Syjonu:

«Twój Bóg zaczął królować»” (Iz 52,7).

Idea zbawienia w przekazie starotestamentalnym powiązana jest także z oczyszczeniem (zob. Ez 36,29) i uwolnieniem, które niesie radość (Jr 31,7).

Zbawienie, chociaż stanowi łaskawy, pełen miłości dar Boga, wymaga od człowieka otworzenia się na ten dar poprzez zwrócenie się do Boga. Beneficjentami Bożego zbawienia mogą być zatem sprawiedliwi, czyli ci, którzy pełni ufności żyją bojaźnią Bożą:

„Wszyscy zaś grzesznicy będą wyniszczeni,

potomstwo występnych wyginie.

Zbawienie sprawiedliwych pochodzi od Pana;

On ich ucieczką w czasie utrapienia” (Ps 37,38-39). 

„Kto składa Mi ofiarę dziękczynną, ten Mi cześć oddaje,

a postępującym bez skazy ukażę Boże zbawienie” (Ps 50,23).

„Spocznij jedynie w Bogu, duszo moja,

bo od Niego pochodzi moja nadzieja.

On jedynie skałą i zbawieniem moim,

On jest twierdzą moją, więc się nie zachwieję.

W Bogu jest zbawienie moje i moja chwała,

skała mojej mocy,

w Bogu moja ucieczka.

W każdym czasie Jemu ufaj, narodzie!

Przed Nim serca wasze wylejcie:

Bóg jest dla nas ucieczką!” (Ps 62,6-9).

„Zaiste, bliskie jest Jego zbawienie dla tych, którzy się Go boją” (Ps 85,10).

„Tak mówi Pan:

«Zachowujcie prawo i przestrzegajcie sprawiedliwości,

bo moje zbawienie już wnet nadejdzie

i moja sprawiedliwość ma się objawić.

Błogosławiony człowiek, który tak czyni,

i syn człowieczy, który się stosuje do tego:

czuwając, by nie pogwałcić szabatu,

i pilnując swej ręki, by się nie dopuściła żadnego zła” (Iz 56,1-2).

„A sprawiedliwy, choćby umarł przedwcześnie,

znajdzie odpoczynek.

Starość jest czcigodna nie przez długowieczność

i liczbą lat się jej nie mierzy:

sędziwością u ludzi jest mądrość,

a miarą starości – życie nieskalane.

Ponieważ spodobał się Bogu, znalazł Jego miłość,

i żyjąc wśród grzeszników, został przeniesiony” (Mdr 4,7-10).