Autor Księgi Królów zapisuje jeszcze drugą piękna modlitwę króla Ezechiela. Po zapowiedzi króla Izajasza o rychłej śmierci króla, ten „odwrócił się do ściany i modlił się do Pana mówiąc: «Ach, Panie, wspomnij na to, proszę, że postępowałem wobec Ciebie wiernie i z doskonałym sercem, że czyniłem, co jest dobre w Twoich oczach». I płakał Ezechiasz bardzo rzewnie. Jeszcze Izajasz nie wyszedł z dziedzińca środkowego, kiedy Pan skierował do niego słowo: «Wróć i powiedz Ezechiaszowi, władcy mojego ludu: Tak mówi Pan, Bóg Dawida, twego praojca: Słyszałem twoją modlitwę, widziałem twoje łzy. Oto uzdrawiam cię: trzeciego dnia pójdziesz do świątyni Pańskiej i dodam do dni twego życia piętnaście lat. Wybawię ciebie i to miasto z ręki króla asyryjskiego i roztoczę opiekę nad tym miastem ze względu na Mnie i ze względu na mego sługę, Dawida»” (2 Krl 20,2-6).

Następcy jednak Ezechiasza – Manasses i jego syn Amon, ulegali wpływom asyryjskim, wprowadzając niegodziwe formy kultu. Na dziedzińcach świątyni zbudowano ołtarze dla bóstw pogańskich, pozwolono na działalność wróżbitów i magów. Wśród składanych ofiar pojawiły się także ofiary z ludzi. Sam król przeprowadził swojego syna przez ogień – to znaczy złożył go w całopalnej ofierze ku czci bożka Molocha[6].

Jasny czas dla prawowiernego kultu w świątyni Salomonowej nastał wraz z rządami króla Jozjasza. W 622 roku przed Chrystusem, w czasie oczyszczenia i odnowienia świątyni, odnaleziono zaginiony zwój Prawa. Owo odnalezienie stało się początkiem prawdziwej reformy religijnej: „wszedł król do świątyni Pańskiej, a wraz z nim wszyscy ludzie z Judy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, kapłani i prorocy oraz cały lud, od najmniejszych aż do największych. Odczytał głośno całą treść księgi przymierza, znalezionej w świątyni Pańskiej. Następnie król stanął przy kolumnie i zawarł przymierze przed obliczem Pańskim, że pójdą za Panem, że będą przestrzegali Jego poleceń, przykazań i praw całym sercem i całą duszą, że w czyn zamienią słowa tego przymierza, spisane w tejże księdze. I cały lud przystąpił do przymierza.” (2 Krl 23,2-3). Szczególnym wyrazem reformy i pragnienia powrotu do wierności Jedynemu Bogu Jahwe było niezwykle uroczyste obchodzenia święta Paschy (2 Krn 35,2-3). Panowania króla Jozjasza było ostatnim radosnym czasem dla pierwszej świątyni jerozolimskiej. Po śmierci króla w bitwie pod Meggido z faraonem egipskim Necho „wszyscy naczelnicy Judy, kapłani i lud, mnożyli nieprawości, naśladując wszelkie obrzydliwości narodów pogańskich i bezczeszcząc świątynię, którą Pan poświęcił w Jerozolimie” (2 Krn 36,14).

Okres pierwszej świątyni dobiegł końca. Następcy króla Jozjasza, niepomni na napomnienia proroków wrócili do kultu nieprawych bożków. Stąd też symboliczna wizja proroka Ezechiela: „chwała Pańska odeszła od progu świątyni i zatrzymała się nad cherubami. Cheruby rozwinęły skrzydła i uchodząc uniosły się z ziemi na moich oczach, a koła z nimi. Zatrzymały się w wejściu wschodniej bramy świątyni Pańskiej, a chwała Boga izraelskiego spoczywała nad nimi u góry… Potem cheruby rozwinęły swe skrzydła i równocześnie z nimi poruszyły się koła, a chwała Boga Izraela spoczywała na nich u góry. I odeszła chwała Pańska z granic miasta” (Ez 10,18-19; 11,22-23).