Wokół tronu jest dwadzieścia cztery trony. Niektórzy wyobrażają sobie owe trony po prawej i lewej stronie, po dwanaście (por. 1 Krl 22,19), ale dosłownie biorąc, chodzi o krąg (por.1 Krl 5,4; Syr 50,13). Można to też sobie wyobrażać jako półkole naprzeciw tronu, jak w amfiteatrze greckim, gdzie mogły stać w pierwszym rzędzie marmurowe trony dla notabli. W dokładniejszej interpretacji pojawia się tu problem liczby i znaczenia starszych na tronach (a nie starców, jak się często tłumaczy). Starsi (gr. presbyteroi) w tradycji żydowskiej i w NT oznaczają różnego rodzaju przełożonych i przywódców. Ich zgromadzenie tworzy rodzaj niebiańskiego senatu. Nie jest do końca jasne, jak tych starszych należy rozumieć. Istniało wiele hipotez na temat pochodzenia liczby dwadzieścia cztery. Popularne było ich wyjaśnienie jako sumy dwóch dwunastek, patriarchów Izraela i apostołów, zasiadających po dwóch stronach tronu Bożego. Widziano tu też wielkich świętych samego Starego Testamentu (dwunastu w Syr 48,12), albo też Starego i Nowego Testamentu (por. Ap 15, 3-4), reprezentację ogółu zbawionych, gwiazdy oraz anioły (por. Ps 89, 8).

Sama liczba „dwadzieścia cztery” występuje w Biblii rzadko, ale w ciekawych kontekstach. Jest to liczba grup zmian służby kapłańskiej (1 Krn 23,6) oraz grup muzyków świątynnych (1 Krn 25, 1-31).

Ostateczne rozstrzygnięcie nie wydaje się możliwe. Być może autor sam nie miał sprecyzowanej idei na ten temat. Biorąc pod uwagę świat myślowy Apokalipsy, chodzi raczej o postacie Starego Przymierza. Ich białe szaty kojarzą się z kultem i z boskością. Natomiast złote wieńce, które mają na głowach miały różne funkcje, w tym godność królewską i boską. Tu mogą stanowić wyróżnik kapłanów jako osób bliskich bóstwu.