Uwielbienie Baranka w Ap 5,8-14

Druga sekcja wizji (cały rozdział piąty) skupia się na postaci Baranka. Dzieli się ona na trzy części. Pierwsza dotyczy zapieczętowanego zwoju (w.1-4). Druga prezentuje Baranka biorącego zwój (w.5-7). Trzecia część, liturgiczna, przedstawia potrójny hołd dla Baranka: trzy grupy, coraz szersze, czczą Go kolejno hymnami („starsi” w w.8-10, „wszystkie istoty niebiańskie” w w.11-12, „wszelkie stworzenie w w.13-14). Przyglądniemy się pokrótce prezentacji Baranka (w5-7), a bliżej tekstom mówiącym o hołdzie Mu składanym.

Modlitwa uwielbienia Baranka, która jest przedmiotem naszego zainteresowania, pojawia się w następującym kontekście. Kontynuowana jest wizja św. Jana. Po zobaczeniu tronu Boga i istot żyjących oddających mu cześć w niebie, Jan mówi, że w ręce Boga pojawia się zapieczętowana księga. W niej zapisane jest sens dziejów ludzkości. Jedynym, którzy może ją otworzyć jest Baranek ukazany tak: „I ujrzałem między tronem z czworgiem Zwierząt a kręgiem Starców stojącego Baranka jakby zabitego, a miał siedem rogów i siedmioro oczu, którymi jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię” (5,6).

Baranek stoi pośrodku boskiego tronu, co wskazuje to na jego Boską godność. Spotykamy tu powtarzającą się w Apokalipsie metodę ukazania Chrystusa. Cechy przypisane Bogu są następnie skojarzone z Nim. Jest więc równy Bogu, pozostając odrębną osobą. Otoczeniem Baranka są cztery istoty żywe (cheruby) i starsi. Poznaliśmy ich przedtem jako dwór wokół tronu Bożego. Takie otoczenie też wskazuje na boską godność Baranka. On jest w centrum, na tronie (por. 7,17).

Rodzi to pewną trudność w interpretacji, gdyż za chwilę (w.7) Baranek weźmie zwój od siedzącego na tronie. Najlepiej to tłumaczyć tym, że siedzący na tronie to imię Boże, równoważnik słowa Bóg, a nie opis fizycznego miejsca postaci. Oznacza to, że Bóg odstąpił swój tron Barankowi czy też dopuścił Go do niego (jak w 7,17; 22,1), a następnie powierzył Mu księgę, czyli uznał Go za równego i przekazał Mu misję.