Osoba Baranka, którym jest niewątpliwie Chrystus, wymieniona jest w Apokalipsie 29 razy. Jest to w tej księdze najczęstsze Jego miano, bardzo dla niej charakterystyczne. Motyw Baranka jest wspólny z Ewangelią Jana, gdzie Jan Chrzciciel nazywa Jezusa Barankiem Bożym, który usuwa grzech świata (J 1, 29. 36). Trzeba jednak zaznaczyć, że tam występuje inny termin, gr. amnos, tak samo jak w Dz 8,32 oraz 1 P 1,19. Tu natomiast mamy arnion, rzadziej pojawiające się określenie, które formalnie jest zdrobnieniem, choć jak inne zdrobnienia w czasach hellenistycznych mogło zatracić swoją wymowę. Należy tu więc wyobrazić sobie raczej młodego barana niż jagniątko[6]. Jako przywódca Baranek utożsamia się z lwem mesjańskim (w.5), zajmuje tron (7,17; 22,1.3), zastępuje świątynię i oświetla nową Jerozolimę (21,22-23). Składane Mu są hołdy (5, 12-13; 7, 9-10), jest wodzem ludu Bożego (7,17; 14,1-5). Z drugiej strony, jak tu, Baranek jest zabitym, wręcz zarżniętym jak zwierzę ofiarne (Ap 7,14), gdyż czasownik gr. sfadzō oznacza zasadniczo zabicie na ofiarę. Może to być więc obraz krzyża Chrystusa interpretowanego jako ofiara. „Jakby” pojawia się dlatego, że chodzi o obraz symboliczny, a także z tej racji, że Baranek żyje i zwycięża, choćby nosił ślady męki.

„Siedem rogów i siedem oczu” Baranka przypomina, że symbolika Apokalipsy jest bardziej literacka niż plastyczna. Nie należy wyobrażać ich sobie malarsko, gdyż zachodzi tu spiętrzenie symboli oka, rogu i siódemki. Siedem oczu przypomina Za 4,10, gdzie siedem ognistych lamp świecznika okazuje się oczyma Pana, symbolem boskiej wszechwiedzy i teofanii. Siódemka, częsta w Apokalipsie, wyraża pełnię i doskonałość. Jest to pełnia wiedzy (oczy), a zarazem pełnia mocy, władzy i odwagi, którą wyobrażają rogi.

Baranek wziął zwój z prawicy siedzącego na tronie, czyli Boga, a następnie istoty niebiańskie oddają Mu hołd. Hołd ten wygląda podobnie jak w rozdz. 4. Upadnięcie wymieniono na początku i na końcu, jako obramowanie sceny. Podkreśla to uczczenie Baranka jak Boga. Natomiast śpiewana modlitwa uwielbienia jest następująca: „Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią twoją [ludzi] z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, a będą królować na ziemi” (5,9-10).