BIERZMOWANIE

Bierzmowanie to sakrament umocnienia do dawania chrześcijańskiego świadectwa, do „mówienia językami i prorokowania”[38]. Przez chrzest rodzimy się do nowego życia – wchodzimy do nowej rodziny, rozpoczynamy nową drogę, przez bierzmowanie chcemy osiągnąć chrześcijańską dojrzałość: wzrastać wewnętrznie, w Duchu i w wierze – i osiągnąć tę dojrzałość w tej rodzinie, zdobywając cel u końca owej drogi wiary.

Podczas obrzędu, zwyczajny szafarz tego sakramentu, biskup, namaszcza czoło kandydata do bierzmowania olejem poświęconym w czasie wielkoczwartkowej Mszy Krzyżma, wypowiadając słowa: „Przyjmij znamię daru Ducha Świętego”. Następuje namaszczenie – upodobnienie do Chrystusa (gr. christos oznacza „namaszczony”). Ponadto bierzmowany zostaje posłany – podobnie jak namaszczani świętymi olejami starotestamentalni królowie, prorocy, by w pełni służyć Bogu. Łaska namaszczenia wiąże się z przekazaniem Jezusowego Ducha – w geście nałożonych rąk na głowę kandydata, i tak jak w historii Saula: Bóg niejako czyni z bierzmowanego innego człowieka, daje mu inne – nowe – serce[39].

Bierzmowanie to sakrament inicjacji – wyciska niezatarte znamię przynależności do Boga. To pieczęć miłującego Ojca wyciśnięta na sercach wierzących[40].

Ważnym znakiem wykorzystywanym w obrzędzie sakramentu bierzmowania jest olej. W starożytności oliwa z oliwek była składnikiem potraw, zasilała lampy, by mogły dawać światło, wchodziła w skład wielu leków, które przywracały chorych do zdrowia; nawilżała skórę, chroniąc ją przed spiekotą pustynnego słońca; czy namaszczał ciała sportowców i żołnierzy, rozluźniając zmęczone walką ciało lub sposobiąc je do walki, by nie uległo przeciwnikowi. Bierzmowany doświadcza tego samego, na sposób duchowy, otrzymując w sakramencie siłę, światło, pożywienie, uzdrowienie i pomoc w walce. 

Modlić się tajemnicą sakramentu bierzmowania, to nawiązać więź z Duchem Świętym, często się modlić do Niego i o Jego dary. To dostrzec w sobie wspomniane dary i rozwijać je w sobie: dar mądrości, który pozwala postrzegać wszystko oczyma Boga; dar rozumu, który "sprawia, że rozumiemy sprawy, tak jak pojmuje je Bóg, z inteligencją Boga"; dar umiejętności, który "prowadzi nas do zrozumienia, poprzez rzeczywistość stworzoną, wielkości i miłości Boga i Jego głębokiego związku z wszelkim stworzeniem"; dar rady, który "czyni nasze sumienie zdolnym do dokonania konkretnego wyboru w komunii z Bogiem, zgodnie z logiką Jezusa i Jego Ewangelii"; dar męstwa, który "uwalnia glebę naszych serc od gnuśności, niepewności i wszelkich obaw"; dar pobożności, który "wskazuje na naszą przynależność do Boga i naszą głęboką więź z Nim, więź, która nadaje sens całemu naszemu życiu", dar, który "jest synonimem autentycznego ducha religijnego, synowskiej zażyłości z Bogiem, zdolności modlenia się do Niego z miłością i prostotą" serca; dar bojaźni Bożej, który pozwala nam "powierzyć się dobroci naszego [Niebieskiego] Ojca, który tak bardzo nas kocha"[41].

Modlić się tajemnicą sakramentu bierzmowania, to także umieć przyjmować te dary, które będą służyły innym, dla dobra wspólnoty Kościoła: charyzmaty[42]. To dawać świadectwo: iść pod prąd – odważnie (przez życie wiarą i jej obronę w miejscu pracy, przez zaangażowanie w życie Kościoła, w liturgię, grupy parafialne, przynależność do Akcji Katolickiej, pracę w radzie parafialnej itp.). To mieć poczucie więzi z biskupem, bo przez jego posługę lub wydelegowanych przez niego kapłanów, bierzmowany otrzymuje dar Ducha Świętego. Modlić się tajemnicą bierzmowania, to także „owocować” w Duchu Świętym, a „owocem Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Gal 5, 22-23).