Ja jestem Chlebem Żywym
Opis rozmnożenia chleba był bardzo często wspominany w Kościele pierwotnym.
Ci co pożywali mannę na pustyni – pomarli (J 6,49). Według tradycji biblijnej, Izraelici, którzy wyszli z Egiptu, umarli na pustyni, „ponieważ nie słuchali głosu Pana” (Joz 5, 6). Jezus stwierdza tylko fakt śmierci tamtego pokolenia, bez wnikania w przyczynę śmierci Na tym tle stwierdza, że kto spożywa chleb, który zstąpił z nieba, nie umrze, a chlebem żywym, który zstąpił z nieba jest On. Spożywanie tego chleba daje życie wieczne.
W J 6,51 Jezus oznajmia: Chlebem, który ja dam, jest moje ciało dla życia świata. W J 6,35-50 chleb życia jest określony zaimkiem ja. Teraz w J 6,51-58 wyrażeniem moje ciało. Przedmiotem szemrania Żydów było objawienie się Jezusa jako chleba, który z nieba zstąpił. Teraz odrzucają zapowiedź oddania swego ciała do spożywania (J 6,52).
Stosując w tekście słowo sarks, ewangelista podkreśla, że Eucharystia jest pokarmem, który wprowadza rzeczywistą komunię ze Słowem, które stało się ciałem, aby wśród nas zamieszkało i dało nam życie. Przez wcielenie Słowo stało się istotą z ciała i krwi. Przyjęcie konkretnego człowieczeństwa Jezusa przez wiarę jest jedynym sposobem dojścia do chwały Słowa.
Jan pisze o darze, który Jezus czyni ze swego ciała (sarks). Ciało oznacza człowieka jako istotę ziemską i śmiertelną w całkowitej zależności od Boga, jako stworzenie Boże. W ten sposób ewangelista przywołuje tutaj myśl o tajemnicy wcielenia, która została podkreślona w motywie zstępowania z nieba.
Użycie terminu sarks, w miejsce znajdującego się w przekazach na temat Eucharystii terminu soma (zob. Mk 14,22; Mt 26,26; Łk 22,19; 1 Kor 11,24), komentatorzy traktują albo jako ślad pierwotniejszej formy przekazu ustanowienia Eucharystii w języku aramejskim, albo jako szczególny akcent antydoketyczny – przeciwko tym, którzy kwestionowali prawdziwość wcielenie i mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Takie określenie pojawia się także na oznaczenie chleba eucharystycznego w pismach Ignacego Antiocheńskiego[16], który występował przeciw negującym rzeczywistość śmierci krzyżowej i zbawczego charakteru Eucharystii.
