Zwiastowanie Maryi (Łk 1,26-38)

Duch Święty i moc Najwyższego

Sposobem na rozwianie wątpliwości Maryi jest niezmiennie medytacja Pisma Świętego, którą dalej prowadzi anioł: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię”. Gabriel wskazuje, że poczęcie Jezusa dokona się nie przy współudziale mężczyzny, ale dzięki interwencji „Ducha Świętego”, dzięki „Mocy Najwyższego”. Wskazując na Ducha, anioł Gabriel kieruje serce i myśli Maryi ku dziełu stworzenia, kiedy „ziemia była bezładem i pustkowiem; ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami” (Rdz 1,2). Gdy Maryja rozmyślając nad tym, jak to się stanie, słysząc: „Duch Święty zstąpi na Ciebie”, bez wątpienia wspomniała dzieło stworzenia. Znała przekaz o dziele stworzenia, kiedy Duch Boży unosił się nad wodami; Duch – który nosi w sobie energię, moc dającą początek wszelkiemu życiu. Mówiąc o Duchu Świętym, który zstąpi, Gabriel nie określa dokładnie sposobu działania Ducha, ale zapowiada Jego obecność, która zawsze niesie ze sobą skutki przekraczające ludzkie możliwości.

Pierwsze wyrażenie: „Duch Święty zstąpi” odsyła do nocy stworzenia, do nocy, o których pobożni Izraelici opowiadają w ramach opowieści paschalnej, którą Żydzi co roku przekazują sobie w czasie Paschy.

Dalej, anioł przywołuje noc wyjścia z Egiptu opisaną w Księdze Wyjścia. Kiedy bowiem faraon przybliżył się do uciekających Izraelitów, ci zaczęli głośno wołać, lękając się tego, co ich czeka. Mojżesz zaś odpowiada: „nie bójcie się, a zobaczycie zbawienie od Pana” (Wj 14,13). Pan zaś posyła swojego anioła, który staje między uciekającymi Izraelitami a ścigającymi ich wojskami egipskimi. I dla Izraelitów słup obłoku staje się jasnością, zaś dla wojsk faraona, ciemnością (Wj 14,19-20). Pan otoczył swój lud opieką. Moc Najwyższego osłoniła lud. Tej właśnie nocy – w noc wyjścia z niewoli egipskiej, naród wybrany stał się narodem Pana. Tej nocy Izrael narodził się na nowo z mocy Najwyższego. W tajemnicy nocy paschalnej rozpoczynają się dzieje nowego narodu.

Inni wskazują, iż wyrażenie „Moc Najwyższego osłoni cię” odsyłało myśli Maryi do ostatniego rozdziału Księgi Wyjścia, kiedy to na polecenie Boga, Mojżesz wznosi przybytek, który okrywa obłok i który zostaje napełniony chwałą Pana. Moc Najwyższego wypełnia Namiot Spotkania. „Obłok Pana za dnia zakrywał przybytek, a w nocy błyszczał jak ogień na oczach całego domu izraelskiego” (Wj 40,38). W tajemnicy przybytku zamieszkuje Bóg, który jest ze swoim ludem. Obłok jest znakiem, iż Moc Najwyższego zamieszkuje pośród ludu, który Bóg sobie wybrał i który będzie chronił, z którym będzie w trudnych i radosnych chwilach.

Maryja prowadzona przez anioła po kartach Pisma Świętego, krok po kroku odkrywa niezwykły zamiar Boga: ma być Arką Przymierza, w której Duch Święty stworzy „Święte, które będzie nazwane Synem Bożym”. Moc Najwyższego osłoni Ją
i w Niej zamieszka. Symbole te wyrażają pełną mocy opiekę Bożą. Zstąpienie Ducha Świętego na Maryję i osłonięcie Jej Bożym cieniem oznacza tajemniczą interwencję Ducha, przychodzącego z wielką mocą. Skutkiem działania tej mocy jest powołanie do istnienia w łonie Maryi nowego życia[13].

Świętość Jezusa jest konsekwencją działania Ducha Świętego. Poczęte przez Maryję dziecko jest święte, ponieważ pochodzi bezpośrednio od Boga i należy do Boga, co Łukasz wyraża tytułem „Syn Boży”. To bowiem Bóg jest przyczyną macierzyństwa Maryi. Przyjęty pod serce i potem w Betlejem narodzony Syn jest Synem Najwyższego.

Maryja została poprowadzona i wprowadzona w najgłębsze zrozumienie niezwykłej tajemnicy. Medytowanie biblijnych obrazów podsuwanych przez anioła doprowadziło Ją do punktu, w którym uświadomiła sobie, iż to, co się w Niej dokonuje, miało już miejsce w dziejach narodu wybranego.