Jak interpretować Apokalipsę św. Jana?
Autor ostatniej księgi Pisma św. korzystał z wielu źródeł, gdy posługiwał się językiem symbolu.
Apokalipsa św. Jana w zamiarach autora z pewnością nie miała być pismem egzoterycznym, przeznaczonym tylko dla małej garstki wtajemniczonych. Dlatego ważne jest, aby ustalić pewne zasady, które każdemu ułatwią zrozumienie tej księgi Nowego Testamentu.
Św. Jan posłużył się językiem symbolicznym z niezwykłą umiejętnością. Umie układać harmonijne obrazy. Występują w jego księdze zarówno konwencjonalne, jak i niezwykłe obrazy. Nie przypominają one znanej z doświadczenia rzeczywistości, ale są bardzo wymowne. Wystarczy wspomnieć wizję Bożego sanktuarium (Ap 4). Autor widzi otwarte drzwi nieba i tron Boży oddzielony morzem. Pisze o dziwnej i dramatycznej wizji „mającej rodzić Niewiasty”(Ap 12) i o Smoku o barwie ognia, czekającym, aby pożreć mające urodzić się dziecię. Podobnie jest także w wypadku opisu Nowego Jeruzalem, błyszczącego drogimi kamieniami (Ap 21). Niezwykła zdolność operowania symbolami wynika z doskonałej znajomości tradycji, która posługiwała się podobnym językiem. Ale autor nie jest niewolnikiem przeszłości. Panuje nad tym językiem. Starym obrazom nadaje życie i tchnie w nie nowego ducha. Widać, że ta zdolność posługiwania się symbolami wynika z jakiegoś niezwykłego doświadczenia.
Jego symboliczny język kieruje się swoistymi prawami i regułami, które trzeba poznać. Jest to zagadnienie należące do krytyki języka. Różni się ono jednak od analizy stylistycznej, a także od analizy form i gatunków literackich. Dobór elementów języka, dokonywany przez autora, jest niezależny od gatunku literackiego i stylu. Dlatego poprawna interpretacja nie może poprzestać na ustaleniach dotyczących stylu i gatunku, żeby następnie wziąć pod uwagę rządzące nimi prawa i na tej podstawie odczytać zamierzenia autorów. Musi ona również stosować w sposób elastyczny zróżnicowane metody, zależnie od elementów, których obecność wykryje w języku, jakim posługiwali się autorzy. Każdy „język” jest narzędziem wyrazu, odpowiednim do przekazania prawdy objawionej, której nosicielem jest Pismo Święte, ale każdy wyraża tę prawdę innymi środkami i według właściwych sobie praw.
