Motywem mającym skłaniać do posłuszeństwa temu prawu było odwołanie się ustawodawcy do niewoli Izraelitów w Egipcie, która miała swój kres, a Hebrajczycy opuścili kraj faraona wzbogaceni cennymi przedmiotami otrzymanymi od Egipcjan (Wj 12,35-36). Omawiany fragment Kodeksu deuteronomicznego opisuje także celebrację trzech świąt związanych ze zwyczajem pielgrzymowania Izraelitów do Jerozolimy (Pwt 16,1-17). Na wiosnę, w „miesiącu kłosów”, który w starożytnym kalendarzu nosił nazwę Abib (hebr. ʼābîb /wym. awiw/ znaczy „kłos”, natomiast babilońskie zapożyczenie brzmi „Nisan”), czyli na przełomie marca i kwietnia, Izraelici obchodzili najważniejsze święto, jakim była Pascha (hebr. pesaḥ), wspominając wybawienie z egipskiej niewoli (Wj 12-13): „Przestrzegaj miesiąca kłosów i świętowania Paschy ku czci PANA, twojego Boga, ponieważ w miesiącu kłosów, w nocy, wyprowadził cię z Egiptu PAN, twój Bóg” (Pwt 16,1). Przejście od niewoli do wolności celebrowano podczas paschalnej wieczerzy, spożywając odpowiednio przyrządzonego baranka, którego krew ocaliła Izraelitów od niebezpieczeństwa śmierci (Wj 12,21-27), przaśny chleb (hebr. maṣṣôt) przygotowany jedynie z mąki i wody, jaki zabrali ze sobą tamtej dramatycznej nocy przodkowie (Wj 12,34.39) oraz gorzkie zioła na pamiątkę ciężkich lat spędzonych w egipskiej niewoli. Kolejny przepis prawny dotyczy celebrowania Święta Tygodni (hebr. šābuʽôt /wym. szawuot/), które obchodzono siedem tygodni po pierwszym dniu Przaśników, a więc po 16 dniu miesiąca Nisan (ten dzień nazywał się Omer): „Odliczysz sobie siedem tygodni. Odliczanie siedmiu tygodni rozpoczniesz od dnia, w którym zaczniesz żąć zboże. Potem będziesz obchodził Święto Tygodni nz cześć PANA, twojego Boga. Złożysz dobrowolną ofiarę, według obfitości błogosławieństwa PANA, twojego Boga” (Pwt 16,9-10). Wtedy to przynoszono pierwszy snop jęczmienia z wiosennych żniw. Święto Tygodni upamiętniało przede wszystkim zawarcie przymierza Boga z Izraelem pod Synajem, co miało miejsce pięćdziesiątego dnia od wyjścia Hebrajczyków z egipskiej niewoli. Stąd też grecka nazwa tej religijnej uroczystości brzmi Pentekostes, czyli Pięćdziesiątnica. Podczas obchodów tego święta dziękowano również Bogu za dar Tory (Prawa), która ma swoje źródło w synajskim przymierzu. Chrześcijanie świętują tego dnia Zesłanie Ducha Świętego (Dz 2,1nn). Ostatnia pielgrzymkowa celebracja dotyczy Święta Namiotów (hebr. sukkōt), które obchodzono jesienią (w miesiącu Tiszri, czyli na przełomie września i października) dwa tygodnie po świętowaniu Nowego Roku. W trakcie tego święta Izraelici mieszkali w szałasach, co miało służyć upamiętnieniu ich pobytu na pustyni, a w ten sposób przypominać o wdzięczności za Bożą opatrzność w dziejach narodu wybranego. Obchodom świątecznych dni towarzyszyło radosne dziękczynienie za zbiory zboża i winogron: „Przez siedem dni będziesz obchodził Święto Namiotów, gdy już zgromadzisz zbiory z twojego klepiska i tłoczni. Będziesz się cieszył w to święto wraz z synem i córką, sługą i służącą, lewitą i cudzoziemcem, sierotą i wdową, którzy mieszkają w twoich miastach” (Pwt 16,13-14).