Czyli mamy tu do czynienia z zapowiedzią zmartwychwstania Chrystusa?

Prorok wypowiadając te słowa pewno nie myślał wprost o zmartwychwstaniu, gdyż − jak czytamy w tekście − nigdy nie słyszał o takim wydarzeniu. Choć autor biblijny niewątpliwie znał choćby tradycję o wskrzeszeniach dokonanych przez Eliasza i Elizeusza (por. 1 Krl 17,17-24; 2 Krl 4,8-37) czy o wniebowzięciu Eliasza (2 Krl 2,1-15), to jednak myśl o zmartwychwstaniu wciąż jeszcze przerastała najśmielsze oczekiwania jemu współczesnych[10]. Ale czytając ten fragment z perspektywy Nowego Testamentu widzimy wyraźnie, że zmartwychwstanie Chrystusa spełnia kryteria wymienione w „Pieśniˮ: bez wątpienia jest to wydarzenie bez precedensu, o którym nikt nigdy nie słyszał ani którego nikt nie był świadkiem (por. w. 15); z pewnością wprawia ono w zdumienie i podziw wszystkich, którzy o nim słyszą (por. w. 14); nie ulega wątpliwości, że jest to wywyższenie poprzedzone ogromnym upokorzeniem (por. w. 13-14); wreszcie jedno i drugie − a więc zarówno cierpienie jak i następujące po nim zwycięstwo − sprawia, że Sługa przekracza ludzkie wyobrażenia (por. w. 14)[11]. Autor czwartej „Pieśniˮ nie zawahał się przenieść na „Sługęˮ rzeczywistości, które w Iz 6,1 przysługują Bogu: tam Bóg − Król świata zasiada „na wysokim i wyniosłym tronieˮ (Iz 6,1), tu Sługa zostaje „wywyższonyˮ do wysokości tronu Jahwe (Iz 52,13)[12]. Podziwiając go królowie „zamykają ustaˮ przykładając rękę do ust (Iz 52,15), co było u pogan oznaką czci dla bóstwa (por. Hi 31,27; 1 Krl 18,18; Oz 13,2). Uznają w ten sposób bóstwo „Sługiˮ[13]. Zmartwychwstanie jest zatem opisane jeszcze nieprecyzyjnie, a to z powodu braku właściwej terminologii, ale staje się jednym z ważnych elementów teologicznego opisu eschatologicznej nadziei[14].