Każda Siostra Służebniczka moc dla swego życia modlitwy czerpie z liturgii, zwłaszcza z Eucharystii, sakramentów świętych, liturgii godzin jednocząc się z Chrystusem i uczestnicząc w modlitwie Kościoła.

W miarę możliwości codziennie uczestniczymy w Ofierze Eucharystycznej, która jest źródłem i szczytem życia chrześcijańskiego, a także stanowi centrum życia konsekrowanego – osobistego i wspólnotowego[6]. Karmiąc się Ciałem i Krwią Pańską,  jednoczymy się z Chrystusem i nawzajem ze sobą. Ducha Eucharystii – miłość ofiarną – mamy nieść w życie i ubogacać nim każdą chwilę dnia. W większych domach Mszę św. przeżywamy wspólnotowo w domowej kaplicy, a siostry z małych wspólnot uczestniczą we Mszy św. w kościele razem ze wspólnotą parafialną. Niezależnie od miejsca staramy się o świadome, pobożne i czynne uczestnictwo we Mszy św.

Eucharystia daje nam nieustanne odrodzenie sił fizycznych i życia duchowego.  Pozwał nam weryfikować nasze życie. Zanurzone w Ciele i Krwi Chrystusa jednoczymy się z Nim. Otwieramy się na miłość Boga, bliźniego i siebie samego. Kiedy akceptujemy samą siebie jako dzieło Boga, potrafimy kochać bliźnich. Od samego początku Zgromadzenia Eucharystia jest centralnym punktem dnia.

W każdym naszym domu zakonnym centralne miejsce zajmuje kaplica z Najświętszym Sakramentem. W niej spotykamy się z Chrystusem na modlitwie indywidualnej oraz wspólnotowej, a także na codziennej adoracji Najświętszego Sakramentu, która jest praktykowana w wielu wspólnotach. Podtrzymujemy i pogłębiamy ducha modlitwy, nawiedzając Chrystusa w Najświętszym Sakramencie oraz często trwając przy Nim myślą i sercem, jak tego pragnął Założyciel[7].

Genialne jest to, że mieszkamy pod jednym dachem z naszym Stwórcą i jesteśmy z Nim domownikami. On jest pośród nas.

Z Eucharystią jest związane nieustanne dążenie do nawrócenia i niezbędnego oczyszczenia, które dokonuje się w sakramencie pojednania. Nieodzowną pomocą w ciągłym nawracaniu się są odprawiane przez nas codzienne rachunki sumienia: ogólny i szczegółowy; one bowiem na nowo stawiają w prawdzie nasz stosunek do Boga, bliźnich i samych siebie oraz mobilizują do pracy nad swoim rozwojem duchowym.

Spowiedź przeżywana co dwa tygodnie pomaga nam prostować drogę życia, naprawiać relacje z Bogiem i bliźnimi, przypomina nam właściwą hierarchię wartości, nie pozwala zgubić głównego celu. Doświadczenie własnej słabości, trudnego charakteru, popełnionych błędów pomaga zrozumieć innych. Zwyczaj przepraszania się przed spowiedzią oczyszcza i porządkuje relacje we wspólnocie.

Bardzo ważnym elementem naszego życia modlitwy są coroczne (przynajmniej pięciodniowe) rekolekcje i comiesięczne dni skupienia, które służą odnowie ducha zmierzającej do nieustannego nawracania się. Przeżywamy je w skupieniu, milczeniu i otwartości na Ducha Świętego. Mamy możliwość korzystania z rekolekcji prowadzonych w Zgromadzeniu, a także w różnych domach rekolekcyjnych poza Zgromadzeniem. Korzystamy m.in. z rekolekcji ingacjańskich, w dynamice lectio divina, o tematyce maryjnej, itp.

Codzienną modlitwą Zgromadzenia Służebniczek jest Liturgia Godzin. Ochotnym sercem włączamy się w publiczną modlitwę Kościoła przez wspólne odmawianie Jutrzni, Modlitwy w ciągu dnia i Nieszporów. Kompletę każda siostra odmawia indywidualnie. Pamiętamy o tym, że Liturgii Godzin wraz z ofiarą Eucharystyczną stanowi źródło pobożności i najdoskonalszy akt uwielbienia Boga w imieniu własnym i wszystkich ludzi[8].

Liturgia godzin to uświęcanie czasu. Sprawia, że czas, który jej poświęcamy staje się święty czyli ofiarowany Panu Bogu. To modlitwa Bożym Słowem. Kształtuje ona nasz dzień, nadaje mu rytm i równowagę między zaangażowaniem zewnętrznym a wejściem w obecność Bożą, w jedności z Kościołem.

Liturgia godzin odprawiana była w różnych formach od pierwszych wieków chrześcijaństwa. Jej istotą jest nieustanne trwanie na modlitwie. Na początku odmawiano po prostu psalmy, według kolejności biblijnej. Stopniowo dodawano kolejne elementy - czytania, hymny, responsoria, antyfony. Obecna forma brewiarza ukształtowała się w późnym średniowieczu (XIII w.).

W psalmach zamknięte jest całe ludzkie życie wszystkie sytuacje, emocje, które mogą nas dotykać. To pomaga nam w odzyskaniu równowagi w chwilach trudność lub potęguje uwielbienie w chwilach radosnych i pozwala trwać przy Bogu.

Od samego początku siostry odprawiały rekolekcje, słuchały konferencji (nazywanych – egzorty), rozmyślały nad tekstami Pisma Św. Z biegiem czasu do swoich modlitw włączyły odmawianie Małego Oficjum, a w latach 70 zaczęły modlić się – odmawiać Brewiarz.

Codziennie rano trwamy przynajmniej pół godziny na modlitwie myślnej. Przedmiotem tej modlitwy najczęściej jest dla nas tekst Pisma Świętego czytany w liturgii Eucharystycznej danego dnia. Do modlitwy myślnej przygotowujemy się tak, jak to jest praktykowane w dynamice lectio divina, czyli odczytując tekst na poranną modlitwę poprzedniego dnia wieczorem.

Każdego dnia staramy się poświęcić czas na czytanie duchowne (minimum 15 minut). Przez czytanie Pisma Świętego i odpowiednio dobranej lektury poszerzamy swoją wiedzę o życiu duchowym oraz pogłębiamy gorliwość i umiejętność naśladowania Chrystusa. Zgodnie z tradycją Zgromadzenia, jako wspólnota modlimy się za siebie nawzajem w dniu imienin, w rocznicę ślubów, za siostry zmarłe.