Jaką zatem funkcję – jeśli tak można zapytać – pełnił „duch Boży”, wyrażenie „duch Boży” w społeczności z Qumran?

W pismach qumrańskich rûaḥ  - „duch”, odnoszący się do Boga jest przedstawiany w różnych sposobach działania. Duch ten uczestniczy w dziele stworzenia. Jest reprezentantem stwórczej działalności Boga. „Duch Boży” jest źródłem natchnienia dla proroków, którzy są określeni jako „namaszczeni duchem świętości Jego”, tj. „pomazańcy Boży” (por. Iz 61,1). Będąc namaszczonymi przez Boga stają się oni narzędziami przez które przemawia Bóg.

Bóg przez Swojego ducha obdarza tych którzy są Mu wierni, mądrością przejawiającą się w możliwości poznania Boga i Jego prawdy oraz posiadania wiedzy i rozumienia wszelkich tajemnic. Jest zatem „duch Boży” źródłem mądrości. Człowiek może dzięki mądrości otrzymanej za pośrednictwem „ducha Bożego” zrozumieć prawdziwą naturę relacji z Bogiem, a więc poznać właściwy sposób oddawania czci Bogu i przestrzegania Jego przykazań, jak również nauczyć się sławić i uwielbiać Boga.

Motyw „ducha Bożego” często pojawia się w pismach qumrańskich kontekście pomocy, której Bóg udziela człowiekowi. „Duch Boży” chroni i opiekuje się człowiekiem. Bóg przez swojego ducha obdarza człowieka mądrością i umacnia do tego, aby w doskonały sposób mógł służyć i miłować Boga. W kontekście dziękczynienia Bogu za pomoc i wsparcie w obliczu niebezpieczeństw, które czyhają na niego ze strony nieprzyjaciół, autorzy qumrańscy stwierdzają, że to właśnie „duch Boży” umacnia człowieka w znoszeniu wszelkich przeciwieństw. Bóg przez Swojego ducha uczynił człowieka „jakby potężną wieżą, jakby wysokim murem”. Napełniony „duchem Bożym” człowiek staje się radosnym. „Duch Boży” jest wsparciem i pomocą, ale również źródłem błogosławieństwa.