Termin „duch” odnoszący się do Boga pojawia się w pozabiblijnych tekstach qumrańskich najczęściej wraz z rzeczownikiem qôdeš - „świętość” (prawie 30 razy). W kilku przypadkach wyrażenie to jest wraz z rodzajnikiem określonym rûaḥ haqqôdeš - „duch świętości”. Często wyrażenie to występuje wraz z sufiksem zaimka osobowego dołączonego do rzeczownika „świętość”, który odnosi się do Boga, stąd też pojawia się wyrażenie „duch świętości Jego”, „duch świętości Twojej”.

W kilku przypadkach termin „duch” odnoszący się do Boga występuje w złożonych wyrażeniach z różnymi rzeczownikami, między innymi „duch wiedzy”, „duch miłosierdzia Twojego”, „duch wiedzy i rozumienia”, „duch wierności i wiedzy”, „duch rozumu i światła”. Ponadto w jednym tekście (4Q161) występuje ciekawe złożenie: „duch JHWH, duch mądrości i rozumu, duch rady i mocy, duch wiedzy i bojaźni JHWH”.

Kilka razy słowo rûaḥ – duch, występuje jako wypowiadane pod adresem Boga. Autorzy pism qumrańskich piszą, iż Bóg dał im ducha: „ducha, którego dałeś mi”. Kilkakrotnie termin „duch” odnoszący się do Boga występuje z rzeczownikiem „namaszczony, pomazaniec”. W zwojach z Qumran mówi się o prorokach, którzy są „namaszczeni duchem świętości Jego”, o ludziach wzywających do odstępstwa tych, którzy są „namaszczeni duchem świętości”, o osobach, którzy są „namaszczeni duchem”.