Jak teksty z Qumran używają określenia rûaḥ – duch?

W zwojach z Qumran – podobnie jak w Starym Testamencie – termin rûaḥ jest używany w różnych znaczeniach, przy czym można również zauważyć pewnego rodzaju rozwój w jego stosowaniu. Podobnie jak to ma miejsce w tekstach starotestamentalnych, termin rûaḥ w dokumentach qumrańskich oznacza „wiatr”, „oddech, tchnienie”. W Zwoju Świątyni oraz w aramejskim dokumencie Nowa Jerozolima termin rûaḥ jest używany w kontekście opisów architektonicznych i oznacza „stronę, bok”.

W zwojach z Qumran bardzo często słowo rûaḥ używane jest dla określenia uczuć, usposobienia umysłu, skłonności oraz intencji. Stąd też w pozabiblijnych tekstach można znaleźć określenie „duch łagodności” (CD 13,18), „duch skrytości” (1QS 9,22), „duch rady, wiecznego męstwa” (1QSb 5,25), „duch odstępstwa” (1QS 8,12), „duch bezbożności” lub też „duch niegodziwości” (1QS 5,26; 10,18-19), „duch pychy” czy „duch chełpliwości” (4Q477), „duch kłamstwa” (4Q435). Wielokrotnie termin „duch” jest wiązany z mądrością, między innymi w wyrażeniach „duch wiedzy” (np. 1QS 4,4; 1QSb 5,25; 6Q18) oraz „duch zrozumienia” (np. 1QS 11,1; 4Q 510). Termin rûaḥ jest w dokumentach z Qumran określeniem także i człowieka oraz istot duchowych, zarówno aniołów, jak i demonów. W niebiblijnych zwojach qumrańskich używane w liczbie mnogiej jest najczęściej określeniem istot duchowych (anielskich i demonicznych)[8].