Termin rûaḥ – duch, w tradycji judaistycznej pojawia się jednak nie tylko w tekstach biblijnych. Pojawia się także w różnych komentarzach, opracowaniach biblijnych. Wyrażenie „duch Boży” pojawia się także w tekstach międzytestamentalnych.

Do literatury międzytestamentalnej można zaliczyć teksty odnalezione w Qumran, wspólnocie esseńskiej która osiedliła się na zachodnim brzegu Morza Martwego, która powstała i istniała na przełomie czasów Starego i Nowego Testamentu[4]. Można powiedzieć, iż wspólnota z Qumran należała do przełomu czasów w historii zbawienia. Wspólnota ta została zniszczona około 68 roku po Chrystusie podczas powstania żydowskiego przez legiony rzymskie[5]. Wcześniej, przed zniszczeniem, członkowie wspólnoty ukryli biblijne i niebiblijne rękopisy w pobliskich grotach. Kolejne wieki pokryły całe te tereny pyłem, kurzem i piaskiem. Dopiero w 1947 roku schowane w grotach zwoje zostały odnalezione. W jedenastu grotach odnaleziono w lepszym czy gorszym stanie ponad 800 pergaminowych i papirusowych rękopisów. Spośród nich 11 zwojów zachowało się w stanie prawie całkowicie kompletnym[6]. Większość jednak uległo mniejszym lub większym zniszczeniom. Teksty te zostały spisane w języku hebrajskim, są jednak także teksty w języku aramejskim oraz nieliczne w języku greckim.

Teksty te były dla mieszkańców terenów nad Morzem Martwym prawdziwymi skarbami. Dla wspólnoty z Qumran stanowiły one największą wartość. Dzięki nim bowiem, zbliżali się do spotkania z Mesjaszem, mogli na to spotkanie przygotowywać się. Qumrańczycy mogli odczytywać drogę prowadzącą ku zbawieniu. Stąd też niezwykła troska owej wspólnoty, wyrażająca się w nieustannym przepisywaniu, czytaniu, w chwili zaś zagrożenia, w niezwykle pieczołowitym zabezpieczeniu wszystkich rękopisów. W tekstach tych – również w tych pozabiblijnych – określenie „duch Boży” pojawia się blisko pięćset razy[7].