Biblijny narrator bardzo zwięźle naszkicował geograficzny zasięg całej misji (Lb 13,21). Warto w tym miejscu wyjaśnić, że Księga Liczb podaje podwójną lokalizacją Kadesz-Barnea. Miejscowość ta leżała na pustyni Paran (Lb 13,26), albo znajdowała się na pustyni Sin (Lb 20,1). Możliwe, że granica między tymi dwoma pustynnymi obszarami była płynna, a sama oaza Kadesz-Barnea była położona w tej przygranicznej strefie. W przytoczonym opisie podróży izraelskich zwiadowców pojawia się Hebron (hebr. ḥebrôn), leżący w kierunku południowozachodnim od Jerozolimy, blisko miejscowości Mamre (Rdz 13,18). Ta osada jest bardzo ważna dla Izraelitów, gdyż wiąże się z tradycjami o Abrahamie (Rdz 23). W czasach tego patriarchy obszar Hebronu zamieszkiwali Chetyci (Rdz 23,5). Księga Liczb podaje, że Hebron „zbudowano siedem lat wcześniej niż Soan w Egipcie” (Lb 13,22). Wspomniane Soan (grec. Tanis), które było stolicą Egiptu zarządzaną przez faraonów wywodzących się z Hyksosów, zostało wzniesione w pierwszej połowie drugiego tysiąclecia przed Chr., a więc Hebron, wybudowany „siedem lat wcześniej”, rzeczywiście jawi się jako bardzo starożytne miejsce. Tradycja rabiniczna podaje, że jeden ze zwiadowców o imieniu Kaleb, pochodzący z pokolenia Judy (Lb 13,6), jako jedyny podczas tej misji udał się do Hebronu, by modlić się przy znajdujących się tam grobach patriarchów, by dzięki temu nie ulec niegodziwym zamiarom pozostałych wysłanników, którzy po powrocie z Kanaanu przedstawili nacechowaną negatywnie własną wersję zwiadowczego raportu. Rabini wyjaśniają, że towarzysze Kaleba obawiali się w Hebronie obecności Anakitów, których uznawano za olbrzymów z powodu ich wysokiego wzrostu (Lb 13,33), a tylko wspomniany Judejczyk zaryzykował wizytę w tej miejscowości, gdyż bardzo pragnął zanieść tam do Boga modlitwę. Księga Liczb podaje, że droga, jaką przebyli zwiadowcy do Kanaanu i z powrotem trwała czterdzieści dni, co wskazuje na potrzebny czas, by zrealizować powierzone zadanie. Jak tylko posłani Izraelici wrócili do Kadesz-Barnea, gdzie oczekiwał ich Mojżesz i cała społeczność narodu wybranego, złożyli następujący raport: „Po czterdziestu dniach wrócili z rozpoznania kraju. Przybyli do Mojżesza i Aarona oraz całej społeczności Izraelitów, którzy przebywali w Kadesz na pustyni Paran. Złożyli im sprawozdanie oraz pokazali owoce kraju. Opowiedzieli Mojżeszowi: Udaliśmy się do kraju, do którego nas wysłałeś. Jest to oczywiście kraj opływający w mleko i miód, a oto jego owoce. Niestety, lud, który tam mieszka, jest silny, a miasta są obwarowane i bardzo wielkie. Widzieliśmy tam również Anakitów. Na terenie Negebu mieszkają Amalekici, natomiast Chetyci, Jebusyci i Amoryci zajmują okolice górskie, a nad morzem i nad brzegami Jordanu osiedlili się Kananejczycy” (Lb 13,25-29).