3. W jakim znaczeniu Apokalipsa jest proroctwem?

Autor Apokalipsy nie tylko podkreśla, że jego dzieło jest pismem pasterskim, ale nazywa je także proroctwem. Wiele razy, zwłaszcza na początku i na końcu, określa swoje dzieło w następujący sposób: „Błogosławiony, który odczytuje, i ci, którzy słuchają słów proroctwa” (Ap 1,3). Powtórzy to jeszcze w epilogu: „I rzekł do mnie: «Te słowa wiarygodne są prawdziwe, a Pan, Bóg duchów proroków, wysłał swego anioła, by sługom swoim ukazać, co stać się musi niebawem. A oto niebawem przyjdę. Błogosławiony, kto strzeże słów proroctwa tej księgi»” (Ap 22,6-7).

Oprócz wprowadzenia i zakończenia autor Apokalipsy przy różnych okazjach podkreśla, że rzeczywiście chodzi mu o proroctwo. Pisze np.: „Nie kładź pieczęci na słowa proroctwa tej księgi, bo chwila jest bliska” (Ap 22, 10).

A w zakończeniu jeszcze raz stwierdza: „Ja oświadczam każdemu, kto słucha słów proroctwa tej księgi: Jeśliby ktoś do nich cokolwiek dołożył, to Bóg mu dołoży plag zapisanych w tej księdze. A jeśliby ktoś odjął coś ze słów księgi tego proroctwa, to Bóg odejmie mu udział w drzewie życia” (Ap 22,18-19).

Ponadto trzeba jeszcze wspomnieć o tym, co nazywane bywa „inwestyturą prorocką”. Chodzi o perykopę, w której jest mowa o tym, że św. Jan, podobnie jak prorok Ezechiel, otrzymuje rozkaz spożycia księgi słodkiej jak miód, a która napełniła jednak goryczą jego wnętrzności: „Trzeba ci znów prorokować o ludach, narodach, językach i o wielu królach” (Ap 10,11). Dzięki temu wchodzi w urząd proroka, zaczyna pełnić jego misję.