Gatunek literacki Apokalipsy

W opatrznościowej godzinie historii Kościoła św. Janowi, jako nowemu prorokowi, została powierzona nowa misja prorocka. Podobnie jak prorok, Anioł kosmiczny, który jedną nogę postawił na morzu, a drugą na ziemi, aby pokazać, że ma panowanie nad całym wszechświatem, wygłasza znaczące słowa: „Ale w dniach, [w których zabrzmi] głos siódmego anioła, kiedy zatrąbi, wtedy misterium Boga się dokona, tak jak podał On dobrą nowinę sługom swym prorokom” (Ap 10,7).

Apokalipsa łączy się więc z misją proroków. Św. Jan umieszcza się wśród proroków Starego Testamentu i trzeba o tym pamiętać, gdyż tak czyni sam autor. Podobnie jak prorocy Starego Testamentu wygłasza wypowiedzi Pana. Musi to czynić, a z nim cały Kościół. Musi głosić „odwieczną Dobrą Nowinę [...] wśród tych, którzy siedzą na ziemi, wśród każdego narodu, szczepu, języka i ludzi” (Ap 14,6).

Proroctwo wygasło w Izraelu w czasach, które poprzedziły przyjście Chrystusa. Powszechnie sądzono, że odnowi się ono w czasach przyjścia Mesjasza. Św. Łukasz, na początku Ewangelii, nawiązuje do tych oczekiwań. Ewangelista stwierdza, że Elżbieta i Zachariasz „prorokują” pod tchnieniem Ducha Świętego (Łk 1,67; 2,36).

Nowy rozkwit charyzmatu prorockiego nastąpił w dniu Pięćdziesiątnicy. Realizuje się wtedy zapowiedź proroka Joela. Stwierdza to wyraźnie św. Piotr w dniu Zesłania Ducha Świętego (Dz 2,17).