Gatunek literacki Apokalipsy

Również listy św. Pawła świadczą często o odrodzeniu ducha prorockiego. W Kościele pierwotnym występowali bardzo liczni prorocy. Wspomina się często o „prorokach i świętych”. Apostoł Narodów świadczy, że Chrystus, wstępując  do nieba, „ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami” (Ef 4,11-12). Apostołowie, wybrani przez Pana, posiadają w wielkim stopniu dar proroctwa. Św. Piotr i św. Paweł, badając serca, wypowiadają słowa autorytatywne i zapowiadają przyszłość. Apostoł Narodów pisze, że tajemnica Chrystusa „nie była oznajmiona synom ludzkim w poprzednich pokoleniach, tak jak teraz została objawiona przez Ducha świętym Jego apostołom i prorokom” (Ef 3,5). Dzieje się to przez oświecenie serca, a często przez sny i wizje. „Znam człowieka w Chrystusie – świadczy św. Paweł – który przed czternastu laty – czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, też nie wiem, Bóg to wie – został porwany aż do trzeciego nieba [...] został uniesiony do raju i słyszał tajemne słowa, których się nie godzi człowiekowi powtarzać” (2 Kor 12,2.4).

Apokalipsę trzeba umieścić wśród dzieł odnowy prorockiej Nowego Testamentu. Jej rysem specyficznym jest, iż ona jedna z 27 ksiąg Nowego Testamentu określona została jako proroctwo. Autor oświadcza wyraźnie na końcu swych wizji: „To właśnie ja, Jan, słyszę i widzę te rzeczy. A kiedy usłyszałem i ujrzałem, upadłem, by oddać pokłon, do stóp anioła, który mi je ukazał. Na to rzekł do mnie: «Bacz, byś tego nie czynił, bo jestem twoim współsługą i braci twoich, proroków, i tych, którzy strzegą słów tej księgi. Bogu samemu złóż pokłon!»” (Ap 22,8-9). Znaczący jest zwrot „braci twoich, proroków”. Św. Jan włącza się do szeregu proroków Nowego Testamentu, wśród których jest z pewnością największy.