Pierwsza mowa Mojżesza do Izraela

„Widzieliście na własne oczy, co PAN uczynił w Baal-Peor: jak PAN, twój Bóg, wytracił wszystkich, którzy poszli za Baal-Peorem” (Pwt 4,3). Stąd też Mojżesz na zasadzie kontrastu podkreślił błogosławione skutki wiernego trwania przy Bogu, widząc w posłuszeństwie Bożemu prawu regułę umożliwiającą życie w Ziemi Obiecanej, a także przejaw posiadanej mądrości: „Wy zaś, którzy przylgnęliście do PANA, waszego Boga, wszyscy dziś żyjecie. Spójrzcie, nauczam was ustaw i nakazów, jak mi polecił PAN, mój Bóg, abyście je wypełniali w kraju, który idziecie wziąć w posiadanie. Przestrzegajcie ich więc i zachowujcie. W tym bowiem wyrazi się wasza mądrość i rozsądek wobec innych narodów, które – gdy usłyszą o tych ustawach – powiedzą: Ten wielki naród naprawdę jest ludem mądrym i rozsądnym” (Pwt 4,4-6). O wyjątkowości zażyłej relacji między Bogiem i Izraelitami, którzy przylgnęli do Niego, opowiada kolejny werset, podkreślający niepowtarzalną bliskość między Bogiem a Izraelem, która wyraźnie różni się w kontekście ówczesnego bałwochwalczego świata, gdzie zgodnie z pogańską mentalnością bóstwo i człowieka oddziela ogromna przestrzeń: „Bo czy jest jakiś wielki naród, który by miał bogów tak bliskich, jak PAN, nasz Bóg, ilekroć Go wzywamy?” (Pwt 4,7). Z pewnością ważnym momentem w dziejach Izraela, prowadzącym do zaistnienia nowych, bliskich relacji między Bogiem i narodem wybranym, stały się wydarzenia, jakie rozegrały się pod górą Horeb (Synaj). Wtedy to bowiem Bóg objawił się swojemu ludowi, zawarł z nim przymierze oraz przekazał mu Dekalog, który zajmuje centralne miejsce pośród praw, jakie Izraelici otrzymali na Synaju. Tak Mojżesz wspominał to najważniejsze wydarzenie w dziejach dawnego Izraela: „Tego dnia, kiedy stanąłeś przed PANEM, twoim Bogiem, przy górze Horeb, PAN powiedział do mnie: Zgromadź mi lud! Chcę mu oznajmić moje słowa, których ma się nauczyć, aby odczuwał bojaźń przede Mną przez wszystkie dni życia na ziemi i by tego nauczył także swoje dzieci. Wtedy zbliżyliście się i stanęliście u stóp góry, która płonęła ogniem unoszącym się aż do nieba, cała spowita w ciemną, mroczną chmurę. PAN mówił do was z ognia, a wy słyszeliście dźwięk słów, lecz kształtu postaci nie widzieliście, słyszeliście jedynie głos. Oznajmił wam swoje przymierze, które nakazał zachowywać. Było to Dziesięć przykazań, które napisał na dwóch kamiennych tablicach” (Pwt 4,10-13).