Pierwsza mowa Mojżesza do Izraela

„Gdy dotarliśmy do Kadesz-Barnea powiedziałem do was: Przybyliście do gór Amorytów, które daje nam PAN, nasz Bóg. Spójrz Izraelu! PAN, twój Bóg, daje ci ten kraj. Idź, weź go w posiadanie, bo PAN, Bóg twoich ojców, obiecał go tobie. Nie bój się i nie upadaj na duchu! (…) Wy jednak nie chcieliście iść i buntowaliście się przeciwko nakazowi PANA, waszego Boga. (…) Widzieliście przecież, że przez całą drogę aż do tego miejsca PAN, wasz Bóg, niósł was jak ojciec niesie syna. Mimo to nie zaufaliście PANU, waszemu Bogu (…)” (Pwt 1,19-21.26.31-32). Kolejne wątki, jakie zostały przywołane w pierwszej mowie Mojżesza, dotyczyły dalszej wędrówki Izraela, podczas której dochodziło do spotkań z różnymi mieszkańcami tamtejszych obszarów (Pwt 2,1-3,11). Biblijny fragment pokazuje, jak po dramatycznych konsekwencjach niewiary Izraelitów w Kadesz, zaczął się zmieniać ich los, kiedy tylko zgodnie z poleceniami Boga podejmowali następne etapy pobytu na pustyni. Opowiadanie o przemarszu Izraela przez kraj Edomitów, Moabitów i Ammonitów, którzy należeli do wrogów narodu wybranego, nie nosi na sobie żadnych znamion wrogości. Mojżesz nazywa ich braćmi (Pwt 2,8), a powodem tego było pokrewieństwo łączące Izraelitów z Edomitami przez Ezawa (Rdz 36; Pwt 23,8), a z Moabitami i Ammonitami przez Lota (Rdz 19,30-38). Nawet ziemia posiadana przez te społeczności została ukazana jako Boży dar (Pwt 2,5.9.19). Inaczej wyglądało spotkanie z drugą grupą ludności, której przewodzili potężni władcy: Sichon, król Amorytów, oraz Og, król Baszanu. Tym razem doszło do militarnych działań. Pogańscy przywódcy zostali pokonani przez Izraelitów, którzy w odniesionym zwycięstwie dostrzegli okazaną im przez Boga pomoc. Całkowite zniszczenie przeciwnika, o jakim raportuje biblijny tekst (Pwt 2,34; 3,6), symbolizuje przezwyciężenie, dokonane dzięki mocy Boga, wszelkich wrogich potęg, które przeszkadzają w Bożym królowaniu nad swoim ludem, a także zachęca do zdecydowanego odrzucenia wszystkich przejawów bałwochwalstwa w przyszłości, gdyż stoi ono zawsze w sprzeczności z wiernością jedynemu Bogu.