Świątynia Jerozolimska – miejsce święte narodu wybranego.

W czasach Chrystusa istniała świątynia przebudowana przez Heroda Wielkiego. Chcąc zyskać życzliwość swoich rodaków w 20/19 r. przed Chr. syn Heroda Antypatera rozpoczął przebudowę świątyni wybudowanej przez Zorobabela. Dedykacja świątyni Heroda nastąpiła w 10 r. przed Chr., ale prace przy świątyni zakończył dopiero w 64 r. król Agryppa II. Wkrótce potem, w 70 r. po Chr. świątynia została zburzona przez Tytusa.

Sama świątynia miała rozmiary świątyni Salomona (zob. 1 Krl 6 – 8). Dużo większe jednak były konstrukcje zewnętrzne świątyni oraz przedsionek. Była to potężna budowla. Zewnętrzna jej długość wynosiła ok. 450 metrów, wewnętrzna zaś ponad 310 metrów. Fasada była wykonana w stylu hellenistycznym. Herod jednak szczególną uwagą zwrócił na rozbudowę placu świątynnego. Według różnych podań (zob. m.Mid 2,1) teren świątyni stanowił kwadrat o boku 500 łokci (1 łokieć = ok. 45 cm). Dzisiaj plac świątynny objęty murami w zasadzie z czasów Heroda, ma formę trapezu: długość muru od strony zachodniej wynosi 491 metrów[2], od strony wschodniej – 462 metrów, od strony północnej – 310 metrów, a od strony południowej – 281 metrów.

Cały plac świątynny był otoczony murem. Do muru przylegały portyki. Od strony wschodniej, północnej i zachodniej znajdowały się portyki trzyrzędowe. W południowej części znajdował się portyk z czterema rzędami kolumn – tzw. Portyk Królewski, który miał formę bazyliki. We wschodniej części placu znajdował się Portyk Salomona. Do północno-zachodniej strony placu świątynnego przylegała twierdza Antonia.

Świątynię otaczały dziedzińce. Dziedziniec zewnętrzny, zwany Dziedzińcem Pogan (por. Mt 21,12; J 2,14), był oddzielony od dziedzińców wewnętrznych ogrodzeniem wysokim na półtora metra. W ogrodzeniu tym było 13 bram. Na każdej z nich widniał napis w języku greckim i łacińskim, zabraniający obcym wstępu na dziedzińce wewnętrzne pod karą śmierci.