Język symboliczny Apokalipsy św. Jana. Specyficzne formy języka symbolicznego
Wskazują i przywołują one rzeczywistość wyższego rzędu, którą trudno wyrazić słowami.
Kolor czarny (jak ciemności, zaćmienie) jest symbolem nieszczęścia (koń klęski głodu – Ap 6,5; ciemności w królestwie Bestii – Ap 16,10) i zagrożenia (słońce czarne jak włosienny wór – Ap 6,12).
Kolor zielonkawy lub blady (trupio blady) jest symbolem zarazy (trupio blady koń, którego dosiada Śmierć, a towarzyszy mu Otchłań, miejsce pobytu umarłych – Ap 6,8).
Koloru purpurowego był płaszcz cesarza noszony publicznie w Rzymie. Senatorowie nosili szeroką purpurową taśmę u dołu swego stroju, szlachta rzymska natomiast miała prawo jedynie do wąskiego paska purpury. Purpura była także symbolem pychy władzy (Nierządnica, Babilon, siedzi na szkarłatnej Bestii, przyobleczonej w purpurę i szkarłat (Ap 17,3-4) i pychy bogactwa (wielka stolica, przyobleczona w purpurę, połyskująca złotem, drogimi kamieniami i perłami – Ap 18,16).
Kolor szkarłatny (jak ścienne obicia, jak twarze rozgrzane winem) symbolicznie nawiązuje do życia w rozpuście, do rozwiązłości łączącej się z bogactwem, do rozwiązłej rozpusty, ale także do bałwochwalstwa (Nierządnica siedząca na szkarłatnej Bestii, sama też odziana w szkarłat – Ap 17,3-4; ładunki bisioru, jedwabiu i szkarłatu – Ap 18,12; wielka stolica przyodziana w bisior, purpurę i szkarłat – Ap 18,16). Purpura i szkarłat symbolizują także bogactwa nabyte krwią, brud nierządu (Ap 17,4).
