Ostatnia Pascha Jezusa (Łk 22,1-38)

Sercem jednak całego przekazu uczty Paschalnej Jezusa, według św. Łukasza, jest opis ustanowienia Eucharystii. Ewangelista zapisze: „gdy nadeszła pora, zajął miejsce u stołu i Apostołowie z Nim. Następnie wziął chleb, odmówiwszy dziękczynienie połamał go i podał mówiąc: «To jest Ciało moje, które za was będzie wydane: to czyńcie na moją pamiątkę!». Tak samo i kielich po wieczerzy, mówiąc: «Ten kielich to Nowe Przymierze we Krwi mojej, która za was będzie wylana” (Łk 22,14.19-20)

Autor Trzeciej Ewangelii bazuje na przekazie Ewangelii wg św. Marka. Jednakże między przekazem Marka (Mk 14,17-25) i Łukasza (Łk 22,14-20) widać bardzo wiele różnic. Szczególnie charakterystyczną jest kolejność poszczególnych wydarzeń oraz wypowiedzi Jezusa. W Ewangelii wg św. Marka najpierw następuje ujawnienie zdrajcy (Mk 14,18b-21), potem zaś dopiero ustanowienie Eucharystii (Mk 14,22-24). U Łukasza natomiast nie ma właściwie ujawnienia zdrajcy, jest tylko ogólna zapowiedź zdrady (Łk 22,21-23), która następuje po ustanowieniu Eucharystii. W Ewangelii wg św. Marka zapowiedź picia nowego kielicha w królestwie Bożym (Mk 14,25), następuje po ustanowieniu Eucharystii. W Trzeciej Ewangelii zapowiedź taka znajduje się przed ustanowieniem Eucharystii (Łk 22,18). W tekście Łukasza można znaleźć także liczne dodatki nieobecne w Ewangelii św. Marka: słowa Jezusa na początku uczty paschalnej (Łk 22,15-16); błogosławieństwo nad kielichem rozpoczynającym posiłek (Łk 22,17); słowa Jezusa po przeistoczeniu chleba, dotyczące Jego ciała: za was wydawane (Łk 22,19b) oraz polecenie: „Czyńcie to na moją pamiątkę” (Łk 22,19c). Wchodząc dokładniej w treść dzieła Łukaszowego komentatorzy wskazują na różnice w terminologii używanej przez obu ewangelistów, które mają też duże znaczenie teologiczne.