Kolejny fragment trzeciej mowy Mojżesza przypomina, że przymierze, które Bóg zawarł ze wszystkimi Izraelitami pod Synajem, by stali się Jego szczególną własnością dotyczy tak obecnego, jak i przyszłych pokoleń Izraela: „Macie wejść w przymierze poparte przysięgą PANA, waszego Boga. On dzisiaj zawiera je z wami, aby was ustanowić swoim ludem. On będzie waszym Bogiem, jak obiecał i jak przysiągł waszym przodkom: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi. Nie tylko z wami zawieram to przymierze (…). Zawieram je z tymi, którzy dzisiaj stanęli tu przed PANEM, naszym Bogiem, oraz z tymi, których tu dziś jeszcze nie ma” (Pwt 29,11-14). Przymierze Boga z narodem wybranym oraz przyjęcie prawa, jako konsekwencji zaistnienia nowych relacji, umożliwia wejście w życiodajną bliskość stworzenia ze Stwórcą, co stanowi najważniejszy wymiar ludzkiej egzystencji teraz i w przyszłości. Stąd też chrześcijanie wierzą, że nowe przymierze, otwierające wszystkim ludziom drogę do zbawienia, zostało ogłoszone i zawarte przez Jezusa Chrystusa (np.: Mt 26,26-28; Hbr 8,8-13). Żydowscy uczeni, komentując odnowienie przymierza Boga z Izraelitami w kraju Moabu wyjaśniają, że wydarzenie to służyło umocnieniu tej wyjątkowej więzi, zwłaszcza w odniesieniu do przyszłości, by zachować miłość do Boga w sytuacjach mogących osłabiać tę relację. W dalszej części trzeciej mowy pożegnalnej Mojżesza pojawia się ostrzeżenie przed złem pogańskich kultów: „Wiecie przecież, jak mieszkaliśmy w ziemi egipskiej i jak przechodziliśmy między narodami, które mijaliśmy. Widzieliście u nich obrzydliwe bożki z drewna, kamienia, srebra i złota. Niech nie będzie wśród was mężczyzny ani kobiety, ani rodziny, ani rodu, których serce odwróciłoby się dziś od PANA, naszego Boga, by służyć bogom tych narodów. Niech nie będzie wśród was korzenia, wydającego truciznę i piołun” (Pwt 29,15-17).