Biblijny narrator ponownie nawiązał do Egiptu, jednak tym razem przywiódł na pamięć kraj faraona po to, by każdemu należącemu do wspólnoty ludu, z którym Bóg zawarł przymierze, zwrócić uwagę na konieczność unikania wszelkich bałwochwalczych praktyk. Mojżesz przestrzegł swoich rodaków przed wyjątkowym niebezpieczeństwem, jakie niesie ze sobą pokusa bałwochwalstwa, prowadząca bezpośrednio do wyparcia się Boga przymierza. Uwaga ostrzegająca przed odstępstwem i niewiarą została obrazowo wyrażona w słowach: „Niech nie będzie wśród was korzenia wydającego truciznę i piołun” (Pwt 29,17). Przytoczone sformułowanie pojawia się często w prorockim nauczaniu potępiającym dopuszczanie się przez Izraela niesprawiedliwości w majestacie prawa (por. Oz 10,4; Am 5,7; 6,12). Stąd też kolejna przestroga odziera każdego Izraelitę ze złudzeń, by nie myślał, że sam fakt przynależności do wspólnoty ludy przymierza zwalnia go z przestrzegania Bożych przykazań, czyli praktycznego urzeczywistniania miłości Boga i bliźniego: „A gdyby ktoś, znając słowa złorzeczeń, łudził się w duchu i mówił sobie: Będzie mi się szczęściło, nawet gdy będę postępował w zatwardziałości serca, to uważajcie, żeby z grzesznikiem nie zginął także niewinny” (Pwt 29,18). Żydowscy uczeni komentując ten fragment wyjaśniają, że miłość do Boga zawsze wyraża się poprzez uczynki zgodne z Bożą wolą przekazaną w Jego prawach, co pozwala człowiekowi podążać właściwą drogą. Po napomnieniach skierowanych do poszczególnych osób, tworzących wspólnotę Bożego ludu, Mojżesz zwrócił się do całej izraelskiej społeczności, by przestrzec ich przed odrzucaniem przymierza i szukaniem innych bogów, co spowoduje utratę ofiarowanej im przez Boga ziemi (Pwt 29,22-28). Skutki niewierności Bożemu przymierzu, uzewnętrzniające się w postępowaniu lekceważącym relację z Bogiem, zostały zobrazowane losem miast, których mieszkańcy nie chcieli odwrócić się od zła: „Wtedy ludzie z przyszłego pokolenia – wasi synowie, którzy będą po was, i cudzoziemiec, który przybędzie tu z dalekiego kraju – ujrzą plagi tej ziemi i choroby, którymi PAN ją doświadczy i powiedzą: Siarka i sól, cała ziemia spopielona. Bo nie będzie obsiana, nic nie będzie na niej rosło, nie zakiełkuje żadna trawa, jak po zagładzie Sodomy i Gomory, Admy i Seboim, które PAN zniszczył w wielkim gniewie” (Pwt 29,21-22).