Góra Tabor (Łk 9,28-36)

Mojżesz i Eliasz

Wzrok Łukasza skoncentrowany jest na osobie Jezusa. Jego boski wygląd absorbuje całkowicie ewangelistę – powinien całkowicie absorbować czytelników łukaszowego dzieła. Stąd też gdy na scenę autor wprowadza dwie nowe postacie: Mojżesza i Eliasza, używa wyrażenia – „a oto”, które jest wyrazem wręcz zaskoczenia. Oto pojawiają się dwie postacie, które zaczynają rozmawiać z Jezusem. Czy apostołowie rozpoznali tych mężów Bożych, czy też Jezus później im uświadomił kim byli? Trudno powiedzieć. W całej tradycji Starego Przymierza Mojżesz i Eliasz są postaciami wyjątkowymi. Obaj oni doświadczyli teofanii na Synaju (zob. Wj 24; 1 Krl 19), obaj także tajemniczo zniknęli z tego świata: Eliasz został uniesiony do nieba (2 Krl 2,11), Mojżesz zaś choć umarł, to jednak nikt nigdy nie znał miejsca pochowania jego ciała (Pwt 34,6). Mojżesz w tradycji żydowskiej uważany jest za prawodawcę Izraela, i największego proroka (Pwt 34,10). Uznawano go za twórcę religii objawionej. Naród Wybrany powstał dzięki wydarzeniom które dokonały się pod górą Synaj, gdzie z wyprowadzonym ludem z niewoli egipskiej Bóg zawarł przymierze. Prorok Eliasz zaś był nie tylko jej gorliwym obrońcą wiary w Boga Jahwe, ale również reformatorem, walczącym o czystość wiary i moralność zgodną z Prawem Mojżeszowym. Wzięty do nieba Eliasz był oczekiwanym mężem Bożym, którego pojawienie miało poprzedzić nadejście Dnia Pańskiego. Obie postacie wspomina Ml 3,22-24, nawołując do posłuszeństwa Prawu danemu przez Mojżesza oraz zapowiadając powrót Eliasza przed nadejściem dnia Pańskiego. Mojżesz i Eliasz reprezentują Prawo i Proroków. Stąd też obecność tych dwóch mężów Bożych jest potwierdzeniem i świadectwem, że te dwie najważniejsze części Starego Testamentu znajdują znalazły swoje ostateczne wypełnienie w osobie Jezusa Chrystusa (zob. Łk 24,27.44).

Mojżesz i Eliasz ukazują się w chwale – w potędze, wielkości i majestacie Boga, który staje się widoczny w symbolicznych znakach obłoku lub światła. Chwała, która otacza Mojżesza i Eliasza jest chwałą samego Boga. Ukazują się oni w chwale, gdyż są wysłannikami Boga. Nie należą już do porządku ziemskiego, ale do sfery Bożej. Na górze Tabor zatem symbolicznie przypominają o Starym Przymierzu ale nade wszystko reprezentują Boga, który zstępuje na górę, aby być ze swym Synem i na koniec ujawnić swą obecność głosem z obłoku.