Paweł określając swój stan przed nawróceniem i porównując się do „poronionego płodu” równocześnie wskazuje, że znajduje się na końcu listy świadków zmartwychwstania. Jest na końcu bo uważa się za „najmniejszego z apostołów”, co więcej, nie jest godny w ogóle nazywać się apostołem, „ponieważ prześladował Kościół Boży”. Swoją godność apostolską ocenia w perspektywie przeszłości, w której był gorliwym prześladowcą Kościoła.

W piśmie do Koryntian Apostoł podkreśla, iż nie został powołany na apostoła ze względu na swoje umiejętności, zasługi czy też nadzwyczajną gorliwość w zachowywaniu Prawa i tradycji (por. Ga 1,14; Flp 3,4-6), ale jedynie dzięki „łasce Boga”. Jest tym czym jest dzięki życzliwość Boga, dzięki Bożemu darowi który sprawił, że zmienił swoje życie i został powołany na apostoła. Tego daru Paweł nie zmarnował, gdyż łaska Boża zaowocowała w jego życiu. Świadczą o tym wyniki jego pracy apostolskiej, zwłaszcza wśród pogan (por. Dz 9,15; 22,21; 26,17; Ga 2,8). Znamienne jest, iż aby nikt nie przypisywał mu zasług, Paweł z całą mocą podkreśla, że to wszystko co dokonał jest wynikiem nie tyle jego wysiłków, lecz łaski Boga która w nim działa.

Kończący tę część Listu do Koryntian fragment jest uroczystym oświadczeniem Pawła, iż głoszona przez niego ewangelia o zmartwychwstaniu Chrystusa jest zgodna z przepowiadaniem innych apostołów. Prawda o śmierci, złożeniu do grobu, zmartwychwstaniu i spotkaniach ze Zmartwychwstałym jest także fundamentem wiary Koryntian. Paweł stwierdza: „tak nauczamy i tak wyście uwierzyli” (1Kor 15,11).