Wiara w nauce św. Pawła

Sformułowanie „wszystkim apostołom” wydaje się wskazywać, że oprócz ścisłego grona Dwunastu, obok Piotra i Jakuba byli jeszcze inni apostołowie, do których Paweł zalicza także siebie.

Jako świadka chrystofanii Apostoł umieszcza również siebie. Umieszcza się jednak na ostatnim miejscu. Wyrażenie „w końcu” wskazuje, że ukazanie się zmartwychwstałego Chrystusa Pawłowi definitywnie kończy wszystkie chrystofanie. Warto tu zwrócić uwagę, iż to spotkanie Pawła ze Zmartwychwstałym zostaje określone tym samym terminem jak spotkanie Zmartwychwstałego Chrystusa z Piotrem, Apostołami i innymi pięciuset braćmi. Paweł zapisze, iż Chrystus ukazał się (gr. ofthe) również i mnie. Apostoł zatem doświadczył obecności – zobaczył zmartwychwstałego Chrystusa w Jego uwielbionym ciele i widział Go tak samo, jak Piotr oraz inni świadkowie. Chodzi tu najprawdopodobniej o wydarzenie pod Damaszkiem, którego Paweł nie uważa za wizję, lecz za ukazanie się Jezusa Zmartwychwstałego[7].

Dlaczego jednak Paweł pisząc o swoim spotkaniu z Chrystusem, wspominając swoje niezwykłe spotkanie z Tajemnicą Zmartwychwstałego, stwierdza „w końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi” (1Kor 15,8).

Wyrażenie „jakby poronionemu płodowi” jest różnie rozumiane i objaśniane. Mówiąc „poroniony płód” ma się na myśli człowieka nie jest zdolnego do życia, znajdującego się w godnym ubolewania stanie. A taką była egzystencja Pawła, zanim poznał Jezusa. Pisząc „wczesny płód” Paweł wydaje się też wskazywać, że nie był przygotowany do wiary w Jezusa. Wydarzenie pod Damaszkiem – nawrócenie i powołanie go na apostoła były dla niego niezwykłym zaskoczeniem – nieoczekiwane i zarazem niezwykłe. Można też mówić, iż Paweł był jak „martwy płód”. Przed nawróceniem u bram Damaszku można powiedzieć, iż w Pawle nie było życia – był martwy. Do życia przywróciła go dopiero chrystofania pod Damaszkiem.