Prawda o prawdziwej i historycznie pewnej śmierci, o pogrzebie, zmartwychwstaniu i objawieniach Jezusa stoi także u podstawy wiary w nasze zmartwychwstanie.

Prawda o śmierci, pogrzebie i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa, co zostało potwierdzone Jego licznymi objawieniami, stoi w centrum Dobrej Nowiny głoszonej przez Pawła. Jest to prawda, która jest fundamentem wiary całego Kościoła chrześcijańskiego. Przyjęcie bowiem tej prawdy przez wiarę otwiera nam drogę do zbawienia, otwiera nas na nadzieję zbawienia. Odrzucenie zaś prawdy o śmierci i zmartwychwstaniu Mistrza z Nazaretu stawia pod znakiem zapytania całą egzystencję człowieka. Odrzucenie sprawia, że wiara jest bezwartościowa.

Wydaje się jednak – czytając dalsze wersety piętnastego rozdziału Pierwszego Listu do Koryntian – że adresaci, przynajmniej niektórzy z nich – mieszkańcy portowego miasta na Przesmyku Korynckim, poddawali w wątpliwość prawdę o zmartwychwstaniu.

Tak. Stąd też pełne zdziwienia słowa Pawła: „Jeżeli zatem głosi się, że Chrystus zmartwychwstał, to dlaczego twierdzą niektórzy spośród was, że nie ma zmartwychwstania? Jeśli nie ma zmartwychwstania, to i Chrystus nie zmartwychwstał. A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1Kor 15,12-14).

Dla Pawła zmartwychwstanie Chrystusa jest faktem pewnym, nie podlegającym żadnej wątpliwości. Jest też podstawą i uzasadnieniem zmartwychwstania umarłych. Rzecz jasna, Apostołowi chodzi o cielesne zmartwychwstanie, choć Paweł unika określenia „cielesne”. Dla niego ferowane opinie niektórych Koryntian, że niemożliwe jest zmartwychwstanie umarłych, nie mają żadnego uzasadnienia.